ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

Ζούσαμε σε μια κανονικότητα…ή έτσι νομίζαμε!

Μέχρι χθες.

Ζούσαμε λες σαν κομπάρσοι σε μια ταινία δράσης…πριν λίγες μέρες.

Λες κι ο χρόνος σταμάτησε ξαφνικά και στην ταινία κάποιος πάτησε pause!

Και τώρα ο χρόνος κυλάει αργά. Οι αναπνοές τείνουν να γίνουν βαθιές. Οι χτύποι της καρδιάς δυνάμωσαν. Τα βλέματα στρέφονται προς τα μέσα! Μένουμε μέσα και το φροντίζουμε ευλαβικά αυτό το μέσα. Και θέλει μεγάλη προσοχή για να μη χαθείς σε αυτό το κλείσιμο μέσα…

Αρχικά διέκρινα μια θολούρα εκεί μέσα, μια ανησυχία, μια αγωνία που εξελισσόταν λες σε φόβο!

Μέσα. Δεν είμαι μόνη. Η ανθρωπότητα όλη με συντροφεύει .Μέσα μου ο κόσμος όλος. Η αδυναμία, η ανυμπόρια, η ανελέητη αυτή κατάσταση, το θάρρος, η θέληση και η πίστη μαζί με την ελπίδα ενάντια στην απαισιοδοξία…

Οσο η προσοχή στρέφεται προς το μέσα τόσο διακρίνονται εκεί όλου του κόσμου οι όψεις.

Το μεγαλείο ψυχής και η πίστη σε ένα φωτεινότερο μέλλον.

Οσο περνάνε οι μέρες ξεκαθαρίζει ο νους, γαληνεύει και ηρεμεί το σώμα και η ψυχή και αρχίζει η καρδιά να ονειρεύεται πάλι….έναν κόσμο άλλο για αύριο…

Όταν ξαναρχίσει να κυλάει η καθημερινότητα πάλι η ατμόσφαιρα θα είναι πιο καθαρή…Η πόλη θα δείξει το λαμπερό της πρόσωπο και οι άνθρωποι θα ξεμυτίζουν από το μέσα τους πιο ανοιχτοί…Θα είναι τα χαμόγελα ορατά σε όλους και οι κινήσεις θα μοιάζουν να έχουν τη ροή ενός ποταμού. Τα στόματα θα ανοιγοκλείνουν γλυκά ,οι λέξεις θα έχουν μελωδία και η ταινία θα συνεχίσει με περιπέτεια και συνκίνηση…

Θέλω να τη ζήσω εκείνη τη μέρα. Εκείνη την ανακοίνωση πως τα μέτρα περιορισμού παύουν να ισχύουν…Θέλω να δω τον κόσμο να ξεχύνεται στους δρόμους και να χειροκροτάει τη ζωή…Θέλω να δω παιδιά στο σχολείο να ανοίγουν τα χέρια για να με αγκαλιάζουν και λένε: «μου λείψατε κυρία…Είχα βαρεθεί. Ευτυχώς τελείωσε το μέσα…Δεν άντεχα πια τη μάσκα ούτε τα γάντια κυρία…»

Θέλω να τα ακούσω να λένε :Ευτυχώς είμαστε πάλι όλοι εδώ…

Να πάρω τώρα ένα βιβλίο;;;

Λένα