ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Πως γίνεται, με όσα γίνονται, ο νους μου όλο στον έρωτα να είναι. Παρά τα όσα γίνονται, ακόμα το σπουδαιότερο, είναι ο έρωτας.

Η μαγεία και η χρυσόσκονη της ζωής, ο έρωτας υπάρχει πάντα και παντού, ακόμα και τώρα στον κορονοιό, ο κόσμος βιάζεται να λήξει η καραντίνα όχι για να βγει για καφέ και ποτό, όχι για να πάει θέατρο ή σινεμά, ούτε καν για να κοινωνήσει σε μια κατάμεστη εκκλησιά.

Βιάζεται μόνο και μόνο για να μπορέσει ελεύθερα ν’ ερωτευτεί και να εκδηλώσει τις παράτολμες τρελές πράξεις που οφείλει, πιστός στο αίσθημά του να πράξει. Γιατί τώρα με την καραντίνα ο έρωτας και η τρέλα είναι παρακινδυνευμένα πράγματα και δε ξέρω πόσοι ερωτευμένοι είναι και τόσο τολμηροί για να βγουν έξω ρισκάροντας να κολλήσουν κανέναν ευπαθή κι εκείνος να πεθάνει.

Πάντως αν γινόταν αυτό, εκείνος ο ευπαθής δε θα ‘χε πεθάνει απ’ τον ιό αλλά από έρωτα. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να πεθάνεις από έρωτα αλλά έτσι μου φαίνεται, καθώς υπάρχει ένα πάθος, μια ζωντάνια που οκ  σε πέθανε στο τέλος, αλλά μπορεί να άξιζε η ζωή σου μόνο και μόνο που ένιωσες τόσο ζωντανός, δυνατός και παράτολμος.

Κατέληξα πάντως να θεωρώ, τους καθημερινούς απρόσμενους έρωτες ότι καλύτερο για την επιβίωσή μου. Να ας πούμε τώρα, που γράφω ζω έναν απαράμιλλο έντονο έρωτα με το γραπτό μου. Όσο γράφω ερωτεύομαι, έχω πάθος και ένταση, έχω πόθο. Βέβαια ανακουφίζομαι στην βεβαιότητα της μικρής διάρκειας όλης αυτής της ποθητότατης. Αλλιώς θα εξαντλούμουν… έχω τόσα άλλα πράγματα να κάνω, πράγματα που επίσης είμαι ερωτευμένη.

Μάλλον είναι ένας τρόπος να σχετίζομαι ο έρωτας, να κάνω τσαχπινιές, να ‘ρχομαι και να φεύγω, ενίοτε να ζηλεύω. Πάντως να μην πλήττω, να μην βαριέμαι, να υπάρχει κίνηση και μάλιστα χοροπηδηχτή, μην είναι όλα και όλα ευθεία!

Και τώρα με τον κορονοιό, υπάρχει ένα χοροπηδηχτό, είναι όλα καινούρια κι ελπίζω να βγει σε καλό κι η ανθρωπότητα ν’ αντέξει τον ιό κι έπειτα ν’ αφεθεί σ’ έναν έρωτα βαθύ.

Ελένη