ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Βράδυ χειμώνα, πλησίαζαν και τα Χριστούγεννα, κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης βραδινής βόλτας με τα δύο υπέροχα σκυλάκια μου, τον Ρίκο και τον Ρεξ, συνέβη κάτι που μ’ έκανε να αλλάξω την γνώμη μου για τους ανθρώπους και γενικότερα για τον κόσμο.

Πριν 3-4 χρόνια, όταν γυρίσαμε από την Αίγυπτο που είχαμε πάει να ζήσουμε μόνιμα ,διότι μας είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ψάχναμε απεγνωσμένα έναν σκύλο για να γεμίσει το κενό το οποίο είχε αφήσει ο πρώτος μας σκύλος, τον οποίο είχαμε δώσει πριν φύγουμε για μόνιμα. Τότε ήταν που γνωρίσαμε τον Ρίκο, έναν πανέμορφο άσπρο με καφές βούλες  jack russell. Με το που μπήκε στο σπίτι, αυτό το συναίσθημα που νιώσαμε όλοι ήταν απερίγραπτο, νιώθαμε ότι ξαναζωντάνεψε το σπίτι μας. Μετά απο λίγο καιρό μπήκε στη ζωή μας και ο Ρεξ, ένα κατάμαυρο labrador.

Ένα βράδυ λοιπόν, ενώ ήμουν έξω με τα σκυλιά μου, συναντάω έναν άνδρα, ο οποίος είχε μονίμως στραμμένο το βλέμμα του πάνω μου. Ξαφνικά αρχίζει και τρέχει προς το μέρος μου, βγάζει ένα μαχαίρι από τη τσέπη του και με απειλεί πως θα με μαχαιρώσει αν δεν του δώσω λεφτά ή το κινητό μου. Τα σκυλιά απ’ όσο είναι γνωστό μπορούν να αισθανθούν τον φόβο ενός ανθρώπου. Μόλις νιώσανε ότι απειλούμαστε και εγώ και εκείνα, κατευθείαν ορμήσανε πάνω του. Αφού έπεσε κάτω και άφησε το μαχαίρι, τράβηξα τα λουριά τους και κατάφερε να ξεφύγει.

Αυτό που σκέφτηκα μετά από όλο αυτό, δεν ήταν το ότι ήμουν τυχερός, δεν ήταν ότι ζω χάρις τα σκυλιά μου. Ήταν το πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχανε όλοι οι άνθρωποι τόσο εγωισμό μέσα τους και να ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο  τους, ακόμα να θέσουν την ζωή τους σε κίνδυνο, προκειμένου να σώσουν κάποιον άλλον, όπως έκαναν ο Ρίκο και ο Ρεξ.

-Ανδρέας