ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Δυο χαρές

Τους τελευταίους δύο μήνες καλωσορίσαμε στην οικογένεια δύο νέα μέλη, δύο κοριτσάκια που γέννησαν οι ανιψιές μου. Η χαρά μας είναι μεγάλη! Εγώ χάρηκα πάρα πολύ, αλλά ταυτοχρόνως ζήλεψα κιόλας. Ένιωσα πως κι εγώ θα’θελα να είχα παιδί δικό μου. Να το έχω φιλοξενήσει για πολλούς μήνες στα σπλάχνα μου, να νιώσω τις πρώτες του κινήσεις και να το αγαπήσω με όλη μου την καρδιά. Θα’θελα να’χα γνωρίσει τους πόνους της γέννας και την μεγάλη συγκίνηση, όταν θα το ακουμπούσαν δίπλα μου.
Τώρα πια είναι αργά, για μένα. Όμως ελπίζω να δώσω την αγάπη μου σε άλλα άτομα, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου ή αδέρφια μου.
Πάντως όσον αφορά τις ανιψιές μου, θα συζητάω μαζί τους, όπως έκανα πάντα, προσπαθώντας να τις βοηθήσω στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Αν και δεν έχω δικά μου παιδιά, αποκόμισα πολλές εμπειρίες για την ανατροφή των παιδιών.
Αυτές τις γνώσεις τις έχω από τα διαβάσματα μου, τις σχέσεις μου και από τα χρόνια που έχουν περάσει.
Αλλά το κυριότερο που θα τους πω, είναι όπως αναφέρει και ο ποιητής Chalil Gibran, ότι το παιδί τους δεν τους ανήκει. Ότι παρόλο που είναι μαζί τους, οι ψυχές τους ανήκουν στο “μαντρί” του αύριο. Επίσης μπορούν να τους δώσουν όλη τους την αγάπη, αλλά όχι τις ιδέες τους γιατί έχουν τις δικές τους ιδέες.
Τέλος εύχομαι στα δύο κοριτσάκια να είναι υγιή και ευτυχισμένα σε όλη τους την ζωή και στους γονείς να οδηγηθούν στην χαρά, παρακολουθώντας την πορεία των παιδιών τους.

Νίκη