ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΧΕΣΗ

Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσαν πολύ τα λιοντάρια. Από μικρός έβλεπε πολλά ντοκιμαντέρ με αυτά τα περήφανα και δυνατά ζώα. Σε κάποια στιγμή σε ηλικία 10 ετών οι γονείς του τον πήγαν για μια βόλτα σε ένα ζωολογικό κήπο. Τότε είχε δει και από κοντά το πρώτο του λιοντάρι. Ήταν το μοναδικό σε εκείνον τον ζωολογικό κήπο και όλοι πήγαιναν και το θαύμαζαν.

Όσο περνούσαν τα χρόνια μεγάλωνε όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον του για αυτά τα ζώα και είχε μελετήσει τον τρόπο που ζούσαν, είτε από βιβλία και εγκυκλοπαίδιες είτε από ντοκιμαντέρ.

Κάποια στιγμή σε ηλικία 22 χρονών αποφάσισε να πάει στην Αφρική μαζί με μια ομάδα ειδικών που τα παρατηρούσαν, χωρίς βέβαια να επεμβαίνουν και να δει και αυτός από κοντά τον τρόπο ζωής τους. Κοντά στο τέλος της βόλτας τους εκείνος είδε ένα μικρό λιονταράκι να τρέχει πίσω απ’ το αμάξι με το οποίο γυρνούσαν αυτός με την ομάδα. Πρόσεξε ότι ήταν τραυματισμένο αρκετά και είπε στους υπεύθυνους να το πάρουν και να το φροντίσουν, καθώς κινδύνευε να πεθάνει. Αφού το έσωσαν από βέβαιο θάνατο εκείνος ρώτησε αν μπορεί να το κρατήσει και να το ταΐσει. Το μικρό λιονταράκι τον συμπάθησε αμέσως και έτσι σιγά σιγά γίνανε φίλοι οι δυο τους.

Επειδή είχε χαθεί απ’ την οικογένεια του οι υπεύθυνοι που το φρόντισαν πρότειναν στον 22χρονο νέο να μείνει για λίγο καιρό στην Αφρική καθώς έβλεπαν οτι είχε αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στο λιονταράκι και αυτόν. Εκείνος δέχτηκε και έτσι θα περνούσε λίγο καιρό με τον καινούργιο του φίλο. Πλέον είχε αναλάβει αυτός την φροντίδα του. Μάλιστα του είχε δώσει και όνομα. Και επειδή ήταν φανατικός οπαδός του Αργεντίνου άσσου της Μπαρτσελόνα, Λιονέλ Μέσι, σκέφτηκε τι καλύτερο απ’ το να του δώσει το όνομα του. Ταίριαζε πολύ εξάλλου καθότι τον παγκοσμίου κλάσης ποδοσφαιριστή τον αποκαλόυν και Λίο. Όνομα οτι πρέπει για λιοντάρι.

Την περισσότερη ώρα της μέρας του λοιπόν την περνούσε με τον Λίο. Τον τάιζε, τον φρόντιζε, αλλά και έπαιζε μαζί του. Ήταν πολύ παιχνιδιάρικο και ζωηρό λιοντάρι. Ο καιρός περνούσε και το μικρό λιοντάρι μεγάλωνε. Τελικά ο ήρωας μας έκατσε παραπάνω απ’ όσο περίμενε για να κάνει παρέα στον Λίο.

Όταν πέρασε ένας χρόνος οι δυο φίλοι αναγκάστηκαν να χωρίσουν καθώς ο 23χρονος πλεον νέος έπρεπε να πάει πίσω στην πατρίδα του. Όμως τις στιγμές που έζησε με τον Λίο δεν θα τις ξεχάσει ποτέ. Τα χρόνια περνούσαν και ο άνθρωπος αυτός που είχε τόσο μεγάλη αγάπη για τα λιοντάρια είχε κάνει οικογένεια και παιδιά. Έτσι 10 χρόνια μετά στα 33 του πλέον αποφάσισε να πάρει την οικογένεια του και να πάει να επισκεφτεί τον παλιό του φίλο.

Είχε πάρει μαζί του και μια φωτογραφία από τότε που ο Λίο ήταν μικρός και παίζανε μαζί, έτσι ώστε άμα τον δει να τον αναγνωρίσει.

Όταν έφτασε στην Αφρική με την οικογένεια του είχε δει και έναν παλιό του γνώριμο από την ομάδα που παρατηρούσαν τα λιοντάρια την εποχή που γνώρισε και τον Λίο. Τότε τον ρώτησε τι απέγινε το λιοντάρι που τόσο αγαπούσε και αν ζούσε ακόμα. Εκείνος του είπε οτι ζούσε και είχε κάνει και αυτός οικογένεια. Μάλιστα είχε γίνει και αρχηγός αγέλης.

Την επόμενη μέρα πήγε με την οικογένεια του να τον δουν, μαζί βέβαια με την ομάδα των ειδικών. Σε κάποια στιγμή εκείνος ήθελε να πλησιάσει, αλλά ένας απ’ την ομάδα του είπε ότι είναι πολύ επικίνδυνο καθώς δεν ήξερε αν θα τον γνωρίσει. Τότε εκείνος τον φώναξε με το όνομα που του είχε δώσει.

-Λίο, που είσαι αγόρι μου; Εγώ είμαι ο παλιός σου φίλος. Με θυμάσαι; Έφερα και μια φωτογραφία. Μια απ’ αυτές που είχαμε βγάλει μαζί.

Το μεγάλο πλέον λιοντάρι τον κοίταξε και έβγαλε ένα μεγάλο βρυχηθμό σαν να τον χαιρετούσε. Μετά πλησίασε σιγά σιγά προς το μέρος του. Τότε πάει να κατέβει απ’ το αμάξι και εκείνος, αλλά ο αρχηγός της ομάδας ήταν επιφυλακτικός και του είπε πως η ευθύνη αν πάθαινε κάτι θα ήταν δικιά του. Το ένστικτο του ήρωα όμως έλεγε οτι δεν θα του ορμούσε. Ήξερε οτι τον είχε αναγνωρίσει. Έτσι τον πλησίασε και αυτός και οι δυο παλιοί φίλοι σμίξανε και πάλι οι δυο τους.

Αφού κάθησε με την οικογένεια του για ένα μήνα στην Αφρική άρχισε να προσέχει ότι ο Λίο δεν ήταν καλά στην υγεία του. Ήταν εξάλλου μεγάλος σε ηλίκία.Έτσι αποφάσισε να φύγει πάλι για την πατρίδα του γιατί δεν ήθελε να τον δει να φεύγει απ’ τη ζωή. Λίγο πριν να τον αποχαιρετήσει για τελευταία φορά όμως γίνεται κάτι το απίθανο. Είδε ένα μικρό λιοντάρι στην ηλικία που ήταν ο Λίο όταν τον πρωτοσυνάντησε και του έμοιαζε πολύ. Ήταν ο γιός του.

Έτσι κοίταξε τον παλιό του φίλο και πριν τον αποχαιρετήσει του υποσχέθηκε πως θα έρχεται όποτε μπορεί να βλέπει τον γιό του και να παίζουν μαζί όπως κάνανε οι δυο τους πριν από πολλά χρόνια. Και η ιστορία αυτή για την ιδιαίτερη σχέση ενός ανθρώπου και ενός λιονταριού θα τελειώσει. Όμως οι άνθρωποι εκεί θα θυμούνται τους δυο αγαπημένους φίλους και μάλιστα θα τους φτιάξουν και δυο αγάλματα με επιγραφή: ” Ο ΛΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣ”

ΤΕΛΟΣ

Παναγιώτης