ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

ΠΡΟΣΩΠΑ
Έχω δυο φίλες, την Γιάννα και την Μαρία. Μαζί μεγαλώσαμε. Τις γνώρισα στο νηπιαγωγείο.
Η Γιάννα έχει ένα πρόσωπο αγγελικό, αλλά είναι λίγο σνομπ.
Η Μαρία δεν είναι όμορφη αλλά έχει πολύ καλή ψυχή. Εγώ είμαι κάτι ενδιάμεσο.
Προχτές καθόμασταν στην Μακρυγιάννη, στην Ακρόπολη, σε μια καφετέρια και μιλούσαμε ενώ ταυτόχρονα παρατηρούσαμε τους ανθρώπους. Η Γιάννα θαύμαζε τις όμορφες περιποιημένες γυναίκες. Η Μαρία έβρισκε στον καθένα κι από κάτι όμορφο, ενώ εγώ προσπαθούσα να καταλάβω, να μαντέψω τις ζωές τους. Εξάλλου ξέρω πολύ καλά ότι τα πρόσωπα μπορούν να έχουν χιλιάδες όψεις ή μια όψη που είναι πολύ σπάνιο. Έπειτα μπορεί ένα πρόσωπο να λάμπει από ομορφιά αλλά σ αυτόν που παρατηρεί καλά να το βλέπει άσχημο.
Η Μαρία κι εγώ βλέπαμε όλα αυτά αλλά πάνω απ όλα συμφωνούσαμε ότι τα μάτια μας και γενικά τα μάτια του σώματος πέφτουν πολλές φορές έξω, ενώ τα μάτια της ψυχής αισθάνονται τους πραγματικούς ανθρώπους.
Όμως Θεέ μου, υπάρχει τόση ποικιλία, τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι γύρω μας, αλλά όλοι μας έχουμε μια ψυχή που έρχεται από εσένα και καταλήγει πάλι σ εσένα!

Νίκη

Όταν γεννήθηκε η χαρά μου

Σήμερα γεννήθηκε η κόρη μου! Τι χαρά ανείπωτη ένοιωσα! Μου ‘ρχόταν να τη σφίξω στην αγκαλιά μου και να μην την αφήνω!
Γεννήθηκε μια πολύ όμορφη μέρα, μέσα στην Άνοιξη. Η γέννα της, ευτυχώς, ήταν ομαλή κι εγώ ήμουν μέσα στο χειρουργείο και κρατούσα το χέρι της γυναίκας μου. Της θύμιζα τις αναπνοές και της έλεγα συνέχεια πως την λατρεύω!
Αφού, λοιπόν, βγήκε στο φως το μωρό μου και αφού έφεραν την αγάπη μου στο δωμάτιό της, ξεκίνησα να παίρνω τηλέφωνα. Αναζήτησα από φίλους και συγγενείς να χαρούν κι αυτοί με την χαρά μου.
Κάτι τέτοιες στιγμές, απ΄όσο γνωρίζω η χαρά μας κάνει να νοιώθουμε ξεκάθαρα τα συναισθήματα των άλλων. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ κατάλαβα απ΄τα τηλέφωνα που έκανα ποιοί συμμερίστηκαν την χαρά μου και ποιοί απλά είπαν συγχαρητήρια τυπικά και ξερά.
Αυτοί οι τελευταίοι μου δημιούργησαν στιγμιαία, λίγη θλίψη. Αλλά η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που αυτή η στιγμιαία δυσαρέσκεια έφυγε απ’ την ψυχή μου σαν το φύσημα του ανέμου.
Έτσι, ξαναμπήκα στο δωμάτιο της γυναίκας μου και αφέθηκα πια στην χαρά μου μαζί της. ενώ στα μάτια και των δυο μας έτρεχαν δάκρυα!
Σήμερα λοιπόν γεννήθηκε η χαρά μου κι όσοι την ένοιωσαν και χαρήκαν κι αυτοί ας έρθουν να γιορτάσουμε όλοι μαζί.

Νίκη

 
Ένας τυφλός ζητιάνος και δυο φίλες

Σήμερα, βγήκαν, για έναν απογευματινό περίπατο οι δύο φίλες, η Σοφία και η Ελένη. Περπατούσαν αργά και απολάμβαναν τον ανοιξιάτικο καιρό.
Σε μια στιγμή, είδαν στην άκρη του δρόμου έναν τυφλό ζητιάνο και αυθόρμητα τον πλησίασαν για να του αφήσουν λίγα χρήματα. Ο τυφλός φορούσε γυαλιά μαύρα και τα ρούχα του ήταν παλιά αλλά καθαρά.
Αυθόρμητα ξεκίνησαν μια συζήτηση με αφορμή τον ζητιάνο, τον τυφλό ζητιάνο που συνάντησαν.
“Τον κακομοίρη! Πάντοτε τους λυπόμουν τους τυφλούς και ειδικά τους ζητιάνους τυφλούς!” Είπε η Σοφία.
“Δεν επιτρέπεται να νοιώθουμε λύπη για κανένα ανθρώπινο πλάσμα, παρά μόνο συμπόνια” απάντησε η Ελένη και πρόσθεσε “χάρηκα με αυτόν τον ζητιάνο γιατί τουλάχιστον βρέθηκαν άνθρωποι για να τον περιποιηθούν, αφού είχε καθαρά ρούχα. Εξάλλου οι τυφλοί δεν βλέπουν με τα μάτια αλλά με την ψυχή τους, τα εσωτερικά μάτια που συχνά είναι αλάνθαστα, αν όχι πάντοτε. Θυμίσου επίσης ότι στην αρχαιότητα οι μάντεις ήταν τυφλοί και τους συμβουλευόντουσαν βασιλιάδες, ήταν οι σοφοί των κρατών”.
“Θαρρώ πως έχεις δίκιο” είπε η Σοφία, και συνέχισαν οι δυό φίλες την βόλτα τους.

Νίκη

Άτιτλο (αυτόματη γραφή)
Ηταν καποτε στης αρχες του αιωνα μια οικογενεια με παραδοση στην νομικη. Στο σπιτι ο πατερας και η μητερα ηταν δικηγοροι και ειχαν 3 παιδια το ενα ηταν εισαγγελεας το άλλο δικηγορος και το τριτο παιδι δεν ηθελε να ακολουθησει το νομικο κλαδο ηθελε να γινει γιατρος. Αλλα οι γονεις του ουτε που να το ακουσουν δεν ηθελαν, αυτος ομως επεμενε ωσπου καποια μερα τα καταφερε να γινει γιατρος. Οι γονείς του Κριστοφερ ετσι το λέγανε το παιδί τον κορόιδευαν και το χλεύαζαν και τον έλεγαν Τρελλόπουλο. Αυτός ομως κατάφερε τελικά να γινει Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας για παιδια με προβλήματα. Δεν πτοήθηκε ποτέ κι ας τον χλεύαζαν οι δικοί του. Δεν τον ένοιαζε καθόλου διότι ήξερε οτι αποτελούσε ενα μικρο λιθαράκι στην πρόοδο της κοινωνίας. Μακάρι να υπήρχαν χιλιάδες Κριστοφερ και ας τους έλεγαν τρελούς γιατί επαναστατούν στο κατεστημενο των οικογενειακών παραδόσεων. Ο Κριστοφερ προσπάθησε παρα πολύ να φτάσει εκει που έφτασε είχε φτυσει αίμα είχε σπάσει το κατεστημένο και τις δουλειάς του ηταν άψογος τον αγαπούσαν όλοι τον έλεγαν τρελό που είχε σπάσει τα κοινωνικά κατεστημένα. Οι μεγάλοι γιατροί τον έλεγαν επίσης τρελό εκτός απ τον γιατρό Χάρισον που είχε περάσει παρόμοια πράγματα με τον Κριστοφερ. Ο Χάρισον αγαπούσε τον Κριστοφερ σαν παιδί του αλλα και τον βοήθησε να γιατρέψει εκατοντάδες παιδια με ιδιαιτερότητες. Είχει γίνει ο δεύτερος πατέρας του Κριστοφερ και τον αγαπούσε περισσότερο κι απ τους βιολογικούς γονείς του γιατί πίστεψε σ αυτόν και δεν τον αποκάλεσε ποτέ τρελό. Η σχέση τους δεν ηταν μονάχα σχέση μαθητή και δασκάλου είχε γινει κατι περισσότερο είχε γινει αδελφικη και του υποσχεθηκε ο Πητερ Χάρισον ότι θα τον βοηθάει και θα ειναι κοντά του μέχρι να πεθάνει.

Σπύρος

Ο Τσαρλυ και οι φίλες του! (Αυτόματη γραφή)

Ηταν τον προηγούμενο αιώνα μια κυρία που είχε ενα μεγάλο γιο τον Γιάννη και μια ψυχοκόρη την Λινα αλλα και τον αγαπημένο της γάτο μαύρου χρώματος τον Τσαρλυ. Η κυρία ηταν μεγάλης ηλικίας και αγαπούσε τον Τσαρλυ. Η ψυχοκόρη της τον τάιζε γιατί η κυρία δεν έβλεπε να τον ταΐσει και να τον περιποιηθεί ο Τσαρλυ χώνονταν στην αγκαλιά της κυρίας γιατί ένιωθε οτι τον αγαπούσε με την ψυχοκόρη ο Τσαρλυ έπαιζε με ενα μπαλάκι. Ο Γιάννης ο μεγάλος γιος δεν πολυσυμπαθουσε τα ζώα και αυτο στεναχωρούσε και τις δυο γυναίκες. Η κυρία είπε στην ψυχοκόρη της “να προσέχεις τον Τσαρλυ κόρη μου”. Μετά απο μερικούς μήνες η κυρία πέθανε απο έμφραγμα. Τότε ο Γιάννης βρήκε την ευκαιρία να διώξει την ψυχοκόρη και τον Τσαρλυ. Ο Γιάννης πήγε και άνοιξε την διαθήκη και η κυρία ολα τα υπάρχοντά της τα είχε αφήσει στην ψυχοκόρη και τον γάτο της τον Τσαρλυ. Γι αυτο δεν πρέπει να υποτιμούμε κάποιους Γιάννη μου, και τα ζώα έχουν ψυχή.

Σπύρος