ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

7/1/2020

Ένας χρόνος

    Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που ”έφυγε” η μανούλα μου. Το Σάββατο, θα πάμε στο νεκροταφείο, όπου θα της κάνουμε το μνημόσυνο της.

Ένας χρόνος απουσίας. Της γήινης απουσίας της! Όμως, μέσα στην ψυχή μου, την αισθανόμουνα συνέχεια. Θαρρώ ότι θα την έχω στην καρδιά μου για πάντα και ότι θα την ξανασυναντήσω κάποτε.

Όλο αυτό το χρόνο, κοιμάμαι στο δωμάτιο της, όπου και την νιώθω συνέχεια. Στον χώρο μας υπάρχουν δύο φωτογραφίες της καθώς και το δίπλωμα της από τη σχολή μοδιστρικής, που χρησιμοποιούσε πάρα πολλά χρόνια.

Ήθελε να ”φύγει” στα 100 της χρόνια, αλλά άντεξε μέχρι τα 99 της. Πιστεύω ότι δεν μπορούσε παραπάνω. Θα υπέφερε εάν δεν έφευγε τότε!

Το δωμάτιο μας μου θυμίζει περισσότερο εκείνη. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να το κάνω δικό μου. Μόνο το κρεββάτι είναι το δικό μου! Οι δικοί μου ήθελαν να κοιμάμαι στο δικό της. Ευτυχώς δεν συμφώνησα μαζί τους, γιατί μόνο που θα το έβλεπα, θα μου θύμιζε και τις τελευταίες κυρίως μέρες της, που ήταν και οι πιο δύσκολες της.

Σ’ αυτόν τον χρόνο, σκέφτηκα πολλές φορές πότε την είχα στενοχωρήσει αλλά και πότε η ίδια με είχε στριμώξει. Τώρα που έχει ”φύγει” θυμάμαι περισσότερο τις καλές πτυχές του χαρακτήρα της και το μόνο που θέλω να της πω είναι: ” μανούλα μου, σ’ ευχαριστώ πολύ και σ’ αγαπώ πολύ! Η κόρη σου Νίκη “.