
Ο φίλος μου
Από μικρός είχα ανάγκη να έχω φίλους. Μέχρι τα έξι μου χρόνια δεν απόκτησα, γιατί δεν πήγα νηπιαγωγείο. Έτσι ήμουν αναγκασμένος να παίζω με τ’ αδέλφια μου και με γειτονόπουλα, που δεν είχα όμως διαλέξει.
Η οικογένειά μου μου πρόσφερε όλα τ’ απαραίτητα, όμως εγώ γύρευα και κάτι άλλο. Έτσι, όταν πήγα στο δημοτικό, στην ίδια τάξη, γνώρισα τον Αλέξη. Κι από τότε γίναμε αχώριστοι, μέχρι σήμερα που είμαστε σαράντα χρονών.
Τότε δεν το καταλάβαινα γιατί ήμουν μικρός. Σήμερα όμως ξέρω ότι ο φίλος μου ήταν και είναι ο ιδανικότερος φίλος που θα μπορούσα να επιθυμήσω!
Η φιλία μας βγήκε αυθόρμητα. Παίζαμε στα διαλείμματα, παίζαμε και στις ελεύθερές μας ώρες. Και τα σαββατοκύριακα συναντιώμασταν πότε στο δικό μου σπίτι, πότε στου Αλέξη.
Ο φίλος μου ήταν πιό έξυπνος από μένα κι έτσι με διάβαζε. Άλλοτε πάλι δεν μιλάγαμε αλλά και πάλι, μέσα στην σιωπή, ήταν σαν να είχαμε αρχίσει κουβέντα.
Όσο περνάγανε τα χρόνια, τόσο η φιλία μας γινόταν βαθύτερη. Φτάσαμε στο τέλος του λυκείου και τα θέματα που συζητάγαμε, τα περισσότερα, ήταν για κορίτσια. Ο Αλέξης είχε κάνει δεσμό με μια κοπέλα και βοηθούσε και μένα, που ήμουνα ντροπαλός, να αποκτήσω. Κι έτσι έγινε. Τα ΄φτιαξα κι εγώ με μια καλή συμμαθήτριά μας.
Παρόλο που είχαμε τους δεσμούς μας και πολύ διάβασμα, βρίσκαμε ώρες να συναντιόμαστε οι δυό μας. Τότε ακούγαμε μουσική ή κουβεντιάζαμε.
Ο Αλέξης ήθελε να δώσει στην Ιατρική κι εγώ επιθυμούσα να γίνω φαρμακοποιός.
Τελικά, ο φίλος μου πέρασε, εγώ όμως δεν τα κατάφερα. Τον επόμενο χρόνο πέρασα κι εγώ, στην Πάτρα όμως. Έτσι χωριστήκαμε. Αλλά και πάλι, όποτε μπορούσαμε βλεπόμασταν από κοντά.
Για να μην πολυλογώ τώρα μένουμε κοντά κι έχουμε από δύο παιδιά ο καθένας. Η φιλία μας όμως παραμένει ακλόνητη, και όσο περνάν τα χρόνια γίνεται βαθύτερη.
Αν ισχύει η μετενσάρκωση, εγώ κι ο Αλέξης θα πρέπει σίγουρα να είχαμε συναντηθεί και σε άλλες ζωές.
(Εμπνευσμένο από την “φιλία” του Χαλίλ Γκιμπράν)
Νίκη

Η ιστορια του Ζαο (αυτοματη γραφη)
Καποτε στο Θιβετ σε ένα μοναστηρι υπήρχαν πολλοι μοναχοι που εκπαιδευονταν στην πνευματικοτητα και στο κουνγκ φου. Υπηρχε ομως ενας μοναχος ο Ζαο που τον εκπαιδευε ο Σιφου, ο Σιφου ειναι ο αρχιμοναχος του μοναστηριου ο ηγουμενος. Ο Ζαο εκπαιδευοταν απο τη παιδικη του ηλικια στον Βουδισμο στην γιογκα και στο κουγκ φου. Μολις ο Ζαο εφτασε στα 18 ο Σιφου του ειπε οτι τοσα χρονια εκπαιδευσης, εκπαιδευοταν απο τα 7 του χρονια τωρα επρεπε να εκτελεσει μια αποστολη και να επιστρεψει με επιτυχια. Θα κήρυττε το Βουδισμο τις πολεμικες τεχνες και με την πνευματικοτητα του θα βοηθουσε ανθρωπους που ειχαν αναγκη μεσα στον κοσμο. Μετα απο μερικες μερες και με τις ευχες και με μερικα βοτανα που του ειχε δωσει ο δασκαλος του εφυγε για το δυσκολο εργο του. Πρωτα γυρισε ολη την Κινα παρα τις αντιξοες συνθηκες που βρηκε αλλα αυτος σκεφτοταν την αποστολη και τα λογια του Σιφου του. Γνωρισε ανθρωπους που τον αγαπησαν και αλλους που τον μισησαν. Οταν εφτασε στο Χονγκ Κογκ εκει τον περιμενε μια προκληση εκει επρεπε να αποδειξει στους δασκαλους του κουγκ φου τις δυνατοτητες του. Αυτος τους εξηγησε οτι δεν ηρθε γι αυτο το πραγμα το να πολεμησει εναντιων τους απλως ηρθε να διδαξει καποια πραγματα που του ειχε πει ο Σιφου του. Αυτοι αρχισαν να γελανε και αλλοι να του επιτιθονται. Αυτος αμυνοταν και προσπαθησε να δειξει ολη την πνευματικοτητα του κουγκ φου και αυτοι τοτε τρελαθηκαν. Εκει αρχισαν να τον υποψιαζονται οι αγγλοι αφου το Χονγκ Κογκ ήταν υπο Αγγλικη κατοχη τον κυνηγησαν τον φυλακισαν γιατι κηρυττε λεγανε ανοησιες. Του ειπαν να αντιμετωπισει καποιον δικο τους πρωταθλητη οι αλλοι δασκαλοι του λεγανε οχι αλλα αυτος ειπε εγω εχω μια αποστολη να εκπληρωσω παλεψε και τελικα νικησε. Οταν Ζαο εφυγε απο το Χονγκ Κογκ γυρισε ολη την Ασια και αρχισε να βοηθαει οσους ειχαν αναγκη απο αυτον. Καποια χρονια αργοτερα γυρναει στο μοναστηρι και βλεπει τον δασκαλο του γερασμενο και ετοιμοθανατο και του λεει ο Ζαο γυρισα δασκαλε εκπληρωσα αυτο που ειπες η αποστολη πετυχε. Ο Σιφου του χαμογελασε και του λεει εσυ εισαι πια στην θεση μου και πεθανε ο γεροντας.
Ο Ζαο εγινε τελικα ο νεος Σιφου του μοναστηριου με τις ευχες του δασκαλου του.
Σπύρος