Συγγραφικό Καφενείο 12.9.17 (α)

“Η μαμά μου και η άνοιά της”

Στις 6 Αυγούστου η μαμά μου έκλεισε τα 97 της χρόνια. Έσβησε τα κεράκια της τούρτας και έμοιαζε να χαίρεται με τους πιο κοντινούς της ανθρώπους, που ήταν γύρω της. Ακόμα και τα μάτια της γελούσαν !

Βέβαια δεν ξέρω αν καταλάβαινε τίποτα απ’ αυτά που συνέβαιναν ολόγυρά της.
Δυστυχώς η μαμά μου εδώ και αρκετά χρόνια έχει ένα είδος άνοιας, που την έχει μεταμορφώσει σε άλλον άνθρωπο. Την ρωτάω ας πούμε πώς με λένε και δεν το θυμάται. Επίσης δεν γνωρίζει πόσα και ποιά παιδιά έχει.

Πάντως όταν πηγαίνω στο δωμάτιό της και την φιλάω και την χαιδεύω νοιώθω ότι αισθάνεται πολύ όμορφα.

Η μαμά μου, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, έχει γίνει ένα μωράκι. Όταν την σηκώνουμε απ’ το κρεβάτι και την καθίζουμε στη πολυθρόνα της, δεν βλέπει καθόλου τηλεόραση, όπως παλιότερα. Τώρα σκύβει το κεφάλι της, κλείνει τα μάτια της και πολλές φορές βάζει τον αντίχειρά της μέσα στο στόμα της και τον μασουλάει σαν μωρό.

Βέβαια υπάρχουν φορές που με αναγνωρίζει, όπως και την αδερφή μου την μεγάλη. Την μεσαία αδερφή ούτε που την θυμάται και στην περίπτωση αυτή είναι ανακουφιστικό, γιατί αν την θυμότανε θα είχε ήδη πεθάνει από τη λύπη, μιας και η αδερφή μου έφυγε από τη ζωή πριν από ενα χρόνο.

Ακόμα και όταν την ταίζουμε έχει πεσμένο το κεφάλι και τα μάτια κλειστά.
Η μαμά μου είναι σχεδόν κατάκοιτη εδώ και πολλά χρόνια. Και λέω σχεδόν γιατί δεν μπορεί να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι μόνη της. Πρέπει να την κρατάει κάποιος απ’ το μπράτσο και να κρατά με το άλλο χέρι της τη μαγκούρα της. Δυστυχώς, εδώ και αρκετό καιρό έχει βαρύνει πολύ και πρέπει να δίνει πολύ κουράγιο για να σηκωθεί.

Πολλές φορές με πιάνει και εμένα κατάθλιψη και αναρωτιέμαι αν αξίζει τέτοια ζωή. Όμως όταν την κοιτάζω να ευχαριστιέται όταν έρχεται ο αγαπημένος της εγγονός, μου φεύγει η κατάθλιψη. Δηλαδή αυτές οι καθημερινές στιγμές που την χαροποιούν είναι αρκετές για να την κρατάνε στη ζωή.

Ένα επίσης κακό που έχει είναι ο πόνος στο σώμα της και ιδιαίτερα του κεφαλιού της. Όταν την ρωτάμε τι κάνει μας λέει: “Είμαι άρρωστη πολύ το κεφαλάκι μου πονεί”. Την αγαπάω πάρα πολύ την μαμά μου και έτσι όπως ήτανε αλλά και τώρα που έχω γίνει στο μυαλό της η δική της μαμά. Δεν γνωρίζω σε τί κόσμο ζεί αλλά ακόμα έχουμε σημεία που συναντιόμαστε, εγώ και η μαμά μου. Το σημαντικότερο από αυτά τα σημεία είναι η αγάπη. Μανούλα μου εύχομαι να ζήσεις για πολλά ακόμα χρόνια.

Νίκη