O Φωτογράφος της εβδομάδας – Αλεξάνδρα Γεωργίου

Αυτή η Κυριακή είχε μια μεγάλη «παρένθεση» από το ξεκίνημα της ημέρας έως το μεσημέρι. Το υποκίνησα και εγώ λιγάκι. Είχε περάσει πολύ καιρός. Τώρα που το συνειδητοποιώ καλύτερα…πάρα πολύς καιρός.

Μόνη, μέσα στο πλήθος να «ψάχνω» τριγυρνώντας νωχελικά αλλά και με κάποια ένταση για να μην μου ξεφύγει κάτι… «αξιόλογο».

Όλο μου το Είναι αλλάζει έκφραση. Η ματιά, η στάση του σώματος, ο τρόπος της περπατησιάς, κάθε κίνηση, το παραμικρό, αποπνέει «διαθεσιμότητα»!

Πριν ξεκινήσω για αυτό το «ραντεβού» είχα και λίγο τρακ, σαν αμηχανία, σαν αδημονία, σαν να αγχώνομαι αλλά να μου αρέσει. Φρόντισα το ντύσιμό μου να είναι πολύ άνετο δίνοντας έμφαση στα παπούτσια, δίχως τίποτα το περιττό που να με εμποδίζει στις κινήσεις και να με επιβαρύνει.

Ήξερα καλά ότι ίσως χρειαστεί να ξαπλώσω, να καθίσω κάτω οπουδήποτε, να αναγκαστώ να πάρω παράδοξες στάσεις με το σώμα μου.

Ένα πονηρό χαμόγελο έλαμψε και μόνο στην ίδεα ότι υήρχε μεγάλη πιθανότητα επιτέλους να ξανασυμβούν τέτοια παρόμοια…

Καπέλο, αντιλιακή κρέμα, η γνωστή πορτοκαλί τσάντα που στρίμωξε όλα τα απαραίτητα, το χτυποκάρδι μου και ανοίγω την πόρτα. Θυμάστε στην εφηβεία/τρικυμία όταν ανοίγαμε την πόρτα του πατρικού σπιτιού για να βγούμε κρυφό ραντεβουδάκι επιτέλους, πως χτύπαγε η καρδιά;

Βγαίναμε στο δρόμο με μία φόρα σαν να μας αμόλησαν από κρατητήριο! Στητό, όρθιο το κορμί, τα πνευμόνια να ρουφάνε όσο πιο πολύ ελεύθερο αέρα μπορούν, εκτίναξη της κώμης με αυτοπεποίθηση, βηματισμός απόλυτα σίγουρος, βλέμμα πολλά υποσχόμενο, όλες οι αισθήσεις στην κορυφή. Κάπως έτσι λοιπόν ξεχύθηκα έξω στους δρόμους…

Υπήρχε ένας βασικός προγραμματισμός για τον τόπο και τον χρόνο αλλά η μεγάλη απόλαυση ήταν η σιγουριά ότι με μία κίνηση μπορούσα να φέρω «τα πάνω κάτω»! Να πάρω κατευθύνσεις εντελώς διαφορετικές από το πλάνο, αποκλειστικά υποκινούμενη από το ένστικτο, τη διαίσθηση, τις κρυμμένες και παραχωμένες επιθυμίες που θα εκτινάσσονταν με φόρα προς τα έξω. Τώρα το πονηρό χαμόγελο έπαθε μεγάλη διαπλάτυνση σχεδόν μόνιμη που προκαλεί την απορία.

Μπαίνω στον ηλεκτρικό. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου και φοράω της μυωπίας. Να βλέπω απολύτως καλά. Να μην μου ξεφεύγουν «λεπτομέρειες». Να παρατηρώ ό,τι είναι να παρατηρηθεί. Να ατενίζω με άνεση και σιγουριά. Όταν τα μάτια μου στέκονται λίγο παραπάνω σε κάτι που προκάλεσε ενδιαφέρον στη ψυχή, συνήθως δεν υπάρχει πρόβλημα.

Στην αντίθετη περίπτωση όμως που το βλέμμα μου θα είναι θρασύτατα κολημμένο σε κάποιο «αντικείμενο πόθου», τότε ίσως υπάρξει πρόβλημα.

Δεν ενοχλεί μόνο που δίνω λαβές για πονηρές παρεξηγήσεις. Ενοχλεί και που υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να παραιτηθώ πολύ εύκολα και γρήγορα από αυτό το παιχνιδάκι των βλεμμάτων.

Δεν μου άρεσες όσο χρειαζόταν, λυπάμαι! Ναι. Είμαι αδίστακτη. Επίσης έχω κάθε δικαίωμα στην επιπολαιότητα και στην τρέλα.

Φτάνω στον αρχικό προορισμό μου. Ο προαύλιος χώρος του Μουσείου Ακρόπολης Σε λίγα λεπτά ξεκινά η χορευτική performance που τόσο περίμενα. Με ένα τίναγμα του σώματος βρίσκομαι στον πρώτο κύκλο, τον πιο κοντινό στους χορευτές και κάθομαι κάτω μαζί με άλλους που πρόλαβαν να πάρουν θέση παρόμοια.

Παίρνω μια νωχελική στάση, ξαπλωτή στο πλάι, θέλοντας να ορίσω και το πεδίο «δράσης» μου.Είμαι έτοιμη για όλα.

Σαρώνω αστραπιαία το χώρο γύρω μου. Το φως, τις αντανακλάσεις, τα εμπόδια (κινητά και ακίνητα). Πιάνω την πορτοκαλί τσάντα και την βγάζω έξω. Με βιαστικές αλλά σταθερές κινήσεις κάνω κάποιες τελευταίες ρυθμίσεις και καθαρισμούς. Απολαμβάνω το πέρασμα του λουριού της στο λαιμό μου. Λίγο πριν αφήσει το βάρος της στο σώμα μου, την αρπάζω αποφασιστικά. Τα δάχτυλα ξέρουν πολύ καλά πως να την κρατήσουν και να αγγίξουν το σώμα της. Το «τοπίο» είναι πολύ γνώριμο.

Πολύ σύντομα τα σώματα μας θα ξεκινήσουν έναν απίθανα γοητευτικό «χορό».

Τα μάτια είναι ο Οδηγός μου και με τη σειρά τους αυτά παίρνουν εντολές κατευθείαν από την ψυχή. Και εγώ; Εγώ παραδίνομαι άνευ όρων φυσικά.Μόνο έτσι η ευχαρίστηση είναι εξασφαλισμένη.Για αυτήν θα έκανα τα πάντα. Με πάθος και τρέλα. Την σηκώνω ψηλά… Ο δείχτης αγγίζει το κουμπί…Το καρδιοχτύπι κορυφώνεται… κλικ και αποφόρτιση.

Δεν πρόκειται για απλή κορύφωση. Είναι επαναλαμβανόμενη. Δεν υπάρχει κάμψη.

Όταν θεωρήσω ότι είναι «αρκετό» το θέαμα ξεκινάω την περιπλάνηση μέσα στον κόσμο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται μία άλλη μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Τότε θα μετατραπώ στο «αιμοβόρο θηρίο» που καραδοκεί για τη «λεία» του. Πολλά κλικ, ακατάπαυστα σε διάφορους ρυθμούς πολύ αργούς έως ταχύτατους και με διαφορετικές διάρκειες.

Μπορώ να μετατραπώ από ναζιάρα (χαζο)γατούλα μέχρι αδίστακτη αφέντρα προκειμένου να πετύχω αυτό που θέλω και όπως το θέλω.

Σκοπεύω ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση. Κλικ. Ο ήχος του μου προκαλεί τη επιθυμία για την επανάληψη. Μόνο που δεν κρύβομαι όπως συνηθίζεται!

Αντίθετα, είμαι ολοφάνερη καθώς κινούμαι με θράσος ανάμεσα στο πλήθος. Χα! Μήπως σας ή ηκάπου διασταυρώνομαι και με άλλους «ελεύθερους σκοπευτές». Μία συνομωτική αύρα ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα ανάμεσα μας. Ίσως κλείσει και το ένα μάτι με κατανόηση. Κάποτε και ένα μειδίαμα να σχηματιστεί όλο υπονοούμενο.

Γιατί είναι ένα ΕΡΩΤΑΣ κανονικότατος και αυτός και όλοι οι «ερωτοχτυπημένοι» πάντα έχουν ένα μυστικό κώδικα συνεννόησης μεταξύ τους.

Όχι;…

Υ.Γ:Μετά από πολλές ώρες σύρθηκα προς το σημείο του ραντεβού μου με την παρέα.

– Πώς είσαι έτσι;

– Κουτσαίνεις;

– Καλά δεν έχεις καθόλου μυαλό;

-Με τέτοια ορθοπεδικά τραύματα το θεωρείς λογικό να φωτογραφίζεις τόσες ώρες έξω;

– Πονάς; Δεν μιλάς. Πρέπει να πονάς πολύ εσύ…

(Ναι! Πονούσα πάρα πολύ! Αλλά αυτό το χαζό χαμόγελο όπως τότε που πρωτοανακαλύψαμε το σεξ και μάλιστα το…καλό, μάλλον με βοηθούσε πολύ στο πόνο!…)