Με λένε Γιάννη

Γεια σας με λένε Γιάννη, έχω διαγνωστεί με ψυχωσική συνδρομή. Είμαι απ’ τα πρώτα μέλη της Ομάδας.

Λίγο πριν ενταχθώ στην ομάδα, νοσηλευόμουν σε μια ψυχιατρική κλινική, στην οποία οδηγήθηκα έπειτα από εισαγγελική παραγγελία. Μου είπαν αργότερα ότι είχα χάσει τον έλεγχο, ότι είχα σοβαρά αναστατώσει τους γείτονες. Λένε ότι έβαζα δυνατά την μουσική, ότι παραμιλούσα, μίλαγα μόνος μου και υποδυόμουν δύο πρόσωπα αλλάζοντας την φωνή υπό τύπον ερωταπαντήσεων. Εγώ δεν είχα πλήρη συνείδηση και εικόνα όλων αυτών. Εν ολίγοις ήμουν εκτός εαυτού, όπως μου έλεγαν οι άλλοι. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι βρισκόμουν σε υπερδιέγερση, εξαιτίας του αλκοόλ και της δυνατής μέταλ μουσικής. Αυτή η κατάσταση επαναλαμβανόταν πολύ συχνά. Συνήθως, έπειτα από αυτή την οριακή συμπεριφορά μου, έπαιρνα την μηχανή μου και χανόμουν σε διάφορα ροκ κλαμπ, όπου συνέχιζα τις καταχρήσεις, αυξάνοντάς τες προοδευτικά και, όπως μου είπε αργότερα ο γιατρός μου εκδήλωνα τα συμπτώματα ψύχωσης. Όπως πχ οπτικές και ακουστικές ψευδαισθήσεις. Επιστρέφοντας σπίτι έβλεπα την σκιά μου και φοβόμουν μην την πατήσω, γιατί νόμιζα ότι ήταν ζωντανός άνθρωπος. Ένα άλλο σύμπτωμα που θυμάμαι έντονα είναι το ότι όταν βρισκόμουν μόνος μου ξαφνικά εμφανίζονταν φίλοι μου γύρω μου οι οποίοι με περιπαίζανε, ξαφνικά εξαφανίζονταν και μετά ξαναεμφανίζονταν. Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα συμπτώματα, το θέμα δεν είναι η λεπτομερειακή αναφορά τους αλλά ότι αυτά με συνόδευαν στην καθημερινότητά μου, την οποία όριζαν και διαμόρφωναν.

Προέρχομαι από μια οικογένεια με αρχές, με προσφυγικές ρίζες από την Μικρά Ασία που κουβαλούσαν όλο τον πολιτισμό και την ψυχική καλλιέργεια, την ευγένεια αλλά και όλο τον πόνο της προσφυγιάς και την εγκατάληψη της πατρίδας. Η μητέρα μου όταν μιλάει για τα μέρη της μέχρι σήμερα, τα αναφέρει ως “οι πατρίδες μας” Το ίδιο και η γιαγιά λες και δεν έχουν φύγει από κει ψυχικά, όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, την επιθυμία τους για πρόοδο και προκοπή.

Οι γονείς μου παντρεύτηκαν από μεγάλη αγάπη και εγώ ήμουν ένα παιδί που το λαχτάρησαν πολύ, αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε να χωρίσουν όταν ήμουν πολύ μικρός. Αποφασίστηκε να μείνω με τον μπαμπά και να μεγαλώσω με την γιαγιά μου, την μητέρα του. Ο μπαμπάς μου γρήγορα σημείωσε μεγάλη οικονομική πρόοδο. Μεγάλωνα λοιπόν σ ένα σπίτι, όπου δεν μου έλειπε τίποτα και ο μπαμπάς, θέλοντας να μ ευχαριστήσει και να είμαι ευτυχισμένος, γινόταν υπερβολικός στην καθημερινή μου οικονομική χορήγηση. Έπαιρνα χαρτζιλίκι που για άλλα παιδιά ήταν μηνιάτικο. Την μητέρα μου την έβλεπα πολύ συχνά. Όποτε μάλωνα με τον μπαμπά και ερχόμουν σε σύγκρουση μαζί του, έβρισκα καταφύγιο στην μάνα μου. Οι καυγάδες με τον πατέρα, μερικές φορές κατέληγαν σε να γίνουν πολύ βίαιοι. Στα πλαίσια μιας τέτοιας βίαιης σύγκρουσης, έκανα την πρώτη μου σοβαρή απόπειρα αυτοκτονίας. Βρεθήκαμε κι οι δύο σ ένα κομβικό οριακό σημείο, όπου ένοιωσα πολύ βαθιά μέσα μου, ότι κάποιος έπρεπε να γλιτώσει απ’ αυτήν την πίεση, δίνοντας τέλος στην ζωή του. Επέλεξα, εντελώς παρορμητικά να ‘ μαι εγώ αυτός και έτσι όρμησα από τον τέταρτο στο κενό. Αλλά ως εκ θαύματος μ έσωσε πάλι η ίδια η οικογένειά μου, διότι έπεσα στην τέντα της γιαγιάς μου, στον πρώτο όροφο.

Ο πατέρας αλλά και η ευρύτερη οικογένεια παγιδευμένοι στις προσδοκίες τους για μένα και εξαιτίας της άγνοιας τους δυσκολευόντουσαν να κατανοήσουν κατ αρχάς και να δεχτούν ότι είχα σοβαρό πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί με άλλον τρόπο. Γνωρίζω ότι ο πατέρας μου πικράθηκε πολύ. Γνωρίζω όμως επίσης ότι δεν έφταιγα εγω γι αυτό. Κανείς μας!

Η ιστορία της ζωής μου είναι γεμάτη από τέτοιες ακραίες εμπειρίες. Παίρνω φάρμακα απ’ τα δεκαοκτώ, άλλαξα πολλούς ψυχιάτρους, νοσηλεύτηκα σε πολλές ψυχιατρικές κλινικές, ώσπου κάποια στιγμή οδηγήθηκα στον τωρινό ψυχίατρο όπου ήταν η αφετηρία της ουσιαστικής και πραγματικής μου ανάρρωσης. Νοσηλεύτηκα στην κλινική, την οποία διηύθυνε, ο ίδιος ο γιατρός μου, ο οποίος είχε έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Ένοιωσα ασφάλεια και κατάφερα να επικοινωνήσω, και με κάποιον τρόπο να συμμετέχω κι εγώ στην θεραπεία μου. Τότε λοιπόν, ο γιατρός μου πρότεινε να γνωρίσω έναν συνεργάτη του, κοινωνικό λειτουργό και σύμβουλο ψυχικής υγείας, τον σημερινό θεραπευτή μου. Δέχτηκα αμέσως, διότι είχα πάρει την μεγάλη και τελική απόφαση να αναρρώσω. Ο σύμβουλός μου μ επισκεπτόταν στην κλινική καθόμασταν στα καφέ γύρω απ’ αυτήν, μοιραζόμουν για πρώτη φορά τον πόνο μου, τα άγχη μου, τους φόβους μου. Για πρώτη φορά ένιωσα όπως και με τον γιατρό μου κατανόηση, ανακούφιση και παρηγοριά. Το κυριότερο, έπαιρνα απαντήσεις μέσα μου για όλα όσα είχαν συμβεί, τα οποία μου ήταν ακατανόητα. Κι έτσι μπόρεσα να τα συνδέσω και να νοιώσω ότι συγκροτώ μια προσωπικότητα. Το καλύτερο ήρθε σαν δώρο λίγο αργότερα, όταν ήμουν πλέον έτοιμος να ενταχθώ, η Ομάδα μου.

Τα τελευταία χρόνια είμαι μέλος αυτής της Ομάδας με τους υπέροχους ανθρώπους. Έχουμε κάνει θαυμάσια πράματα όπως εκδρομές, γλέντια, εξόδους, ανδροπαρέες που πηγαίνουμε για “γκομενοδουλειές” και φλερτ. Μέσα στα πλαίσια της Ομάδας έχουμε αναπτύξει διαπροσωπικές σχέσεις, φιλίες, συναντήσεις όποτε θέλουμε ή έχουμε ανάγκη και σε επίπεδο Ομάδας αυτό-οργανωνόμαστε και συνδημιουργούμε δραστηριότητες με βάση τις επιθυμίες, τις ανάγκες μας και τα όνειρά μας.

Είμαι ενεργό μέλος της κι έχω αρκετές ευθύνες. Αυτή την περίοδο είμαι Συντονιστής στην Ομάδα εμψύχωσης κι έκφρασης. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ευγνωμοσύνη ίσως και τυχερός που είχα αυτήν τη ζωή, η οποία μου αποκάλυψε έναν κόσμο, που σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσα να γνωρίσω.

Γιάννης