Με λένε Παναγιώτη

Με λένε Παναγιώτη, είμαι 29 ετών και είμαι μέλος της Ομάδας από τα 20 μου, δηλαδή 9 χρόνια. Πριν γνωρίσω την Ομάδα η ζωή μου ήταν τελείως διαφορετική απ ότι είναι σήμερα. Αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη που γνώρισα τα παιδιά, διότι μέσα από την επαφή μαζί τους και την στήριξη που πήρα, μπορώ να στήνω τη ζωή μου έτσι όπως εγώ επιθυμώ. Αυτό ήταν και το βασικό μου κίνητρο να μοιραστώ δημόσια την ιστορία μου. Να μοιραστώ την ευγνωμοσύνη μου και την ελπίδα μου ότι ίσως κάποιο παιδί που υποφέρει μπορεί να την διαβάσει και να πάρει κι αυτό δύναμη κι ελπίδα.

Προέρχομαι από μια οικογένεια με βιοπαλεστές γονείς. Ο πατέρας μου δούλεψε πολύ σκληρά και είχε καταφέρει να πάρει μια μικρή σύνταξη. Η μητέρα μου δουλεύει μέχρι σήμερα, είτε μεγαλώνοντας και φροντίζοντας παιδιά κάποιων οικογενειών ή καθαρίζοντας κάποια σπίτια. Παρ όλη την βιοπάλη και τις οικονομικές δυσκολίες, εμένα δεν μου έλειψε ποτέ τίποτε, ότι επιθυμούσα το είχα, με μεγάλωσαν σαν “πρίγκιπα”! Οι γονείς μου συναντήθηκαν μετά από δύο γάμους που είχαν κάνει, οι οποίοι δεν πήγαν καλά και έτσι είχαν μεγάλη επιθυμία και μεράκι να φτιάξουν μια διαφορετική, αυτή τη φορά χαρούμενη οικογένεια. Έτσι, όταν γεννήθηκα εγώ εναπόθεσαν πάνω μου όλη την αγάπη και την λαχτάρα τους. Ως παιδάκι ήμουν ήσυχο και παρατηρητικό, παρ όλα αυτά, συμμετείχα στις δραστηριότητες του σχολείου και είχα φίλους. Μου άρεσε πάρα πολύ να έχω φίλους, να κάνω παρέα, να είμαι μαζί τους. Μέχρι αρχές  γυμνασίου τα πράματα πήγαιναν πολύ καλά. Θα έλεγα ότι ήμουν ένα πολύ χαρούμενο παιδί. Ήσυχο μεν αλλά μέσα μου είχα χαρά.

Στα μέσα της Α’ Γυμνασίου συνέβει κάτι μέσα μου, ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω και γω ο ίδιος, άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Μέχρι σήμερα δεν έχω κάποια εξήγηση και ούτε έχω πάρει κάποια απάντηση για το τι ήταν αυτό που μου συνέβει και άλλαξε δραματικά την ζωή μου στην συνέχεια. Ο σύμβουλός μου λέει, ότι πολύ πιθανών τότε να εκδηλώθηκαν τα πρώτα συμπτώματα της διαταραχής, για την οποία μου έγινε διάγνωση χρόνια αργότερα. Άρχισα λοιπόν να κλείνομαι στον εαυτό μου, να έχω μια συστολή με τα άλλα παιδιά και τις παρέες και έναν ανεξήγητο φόβο μέσα στην τάξη ή όπου υπήρχε γενικά κόσμος. Η κατάστασή μου αυτή είχε για μένα, ένα εξαιρετικά δυσάρεστο αντίκτυπο στην κοινωνία του σχολείου. Έτσι όπως ήμουν αδύναμος αποτέλεσα σύντομα αντικείμενο bullying για τ άλλα παιδιά. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αισθανόμουν μεγάλη μοναξιά και πόνο. Ακόμα και παιδιά, με τα οποία είχαμε συμπάθεια, με εγκατέλειψαν και πέρασαν στην άλλη πλευρά. Ευτυχώς, μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση είχα κοντά μου τον μέχρι τώρα καλλητό μου, τον πιο αγαπημένο μου φίλο, τον Αλέξη. τον “αδελφό μου”. Δεύτερο μεγάλο καταφύγιο και μεγάλη παρηγοριά ήταν η μουσική, ήμουν συνέχεια με την κιθάρα μου, έπαιζα μουσική, έκανα σχέση με την μουσική και σήμερα είμαι ένας καλός κιθαρίστας. Τότε, είχα νιώσει και για πρώτη φορά τον έρωτα και την αγάπη για μια κοπέλα, ήμουν αυτό που λένε πολύ καψούρης μαζί της. Μέχρι σήμερα όποτε την θυμάμαι κάτι με τσιμπάει μέσα μου.
Σταμάτησα το σχολείο στην Γ’ Γυμνασίου, διότι δεν πήγαινε άλλο, είχαν αρχίσει πια έντονα τα συμπτώματα και ήμουν αδύναμος να ανταπεξέλθω. Έτσι, κλείστηκα περισσότερο στον εαυτό μου, πλέον έβγαινα σπάνια από το σπίτι. Καθόμουν στο δωμάτιό μου άκουγα πολύ μουσική, έπαιζα με την κιθάρα μου και μερικές φορές με επισκεπτόταν ο φίλος μου, ο Αλέξης.

Η κατάσταση αυτή δεν πήγαινε άλλο, οι γονείς μου στην αρχή ήταν αμήχανοι και ανήσυχοι, δεν καταλάβαιναν τι μου συνέβαινε. Προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να με βοηθήσουν, είτε να με κάνουν να βγω έξω ώστε να νιώσω καλύτερα είτε προσπαθούσαν να κουβεντιάσουμε, να τους μιλήσω. Εγώ μέσα μου, ενώ έβλεπα όλη τους την αγάπη και την καλή τους πρόθεση, ήμουν αδύναμος και ανίσχυρος να κάνω αυτό που μου ζήταγαν. Έτσι οδηγήθηκα, μετά από λίγο καιρό να επισκεφτώ ψυχίατρο. Ήταν μια κυρία με την οποία δεν ένιωθα άνετα, περίμενα πως και πως πότε θα περάσει η ώρα να φύγω. Με τον δεύτερό μου γιατρό, τον οποίον έχω μέχρι σήμερα, ένιωσα πολύ καλύτερα και πιο άνετα, τον εμπιστεύτηκα. Έτσι άρχισε σιγά σιγά η αντίστροφη μέτρηση και η ανάρρωσή μου. Παρ όλο που ένιωσα λίγο καλύτερα, πιο υποφερτά, έδρασαν και τα φάρμακα που μου πρότειναν ήμουν ακόμα αδύναμος  να βγώ απ το σπίτι, έστω μια απλή βόλτα. Η κατάσταση του εγκλεισμού μου στον εαυτό μου και στο δωμάτιό μου κράτησε περίπου 6 χρόνια. Είχα αποκοπεί εντελώς. Σε κάποια επίσκεψή μου, ο γιατρός μου μου είπε για έναν συνεργάτη του, Κοινωνικό Λειτουργό που έχει μια ομάδα με παιδιά όπως εμένα και με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν να τον γνωρίσω. Δεν ήμουνα σίγουρος, απ ότι θυμάμαι δεν ήθελα αλλά μέσα μου κάτι με έκανε να δεχτώ, δεν ξέρω τι ήταν αυτό. Σίγουρα ήταν κάτι δικό μου, μια απόφαση δική μου, αμυδρή αλλά αυθεντική, δεν το έκανα για τους γονείς μου ή τον γιατρό μου.

Έτσι λοιπόν ένα μεσημέρι ήρθε σπίτι μας ο σημερινός μου σύμβουλος να γνωριστούμε. Ήμουν αναστατωμένος, όχι ότι δεν ήθελα να τον δω, αλλά δεν ήξερα πως να το κάνω. Έτσι, όταν κάθησε τον παρακάλεσα, να μην το πάρει προσωπικά αλλά να καθήσει μονάχα ένα τέταρτο, δεν μπορούσα παραπάνω, δεν άντεχα. Το δέχτηκε πολύ γλυκά και είχε μια βαθειά κατανόηση της κατάστασής μου. Όταν έφυγε ένιωσα για πρώτη φορά, λίγο διαφορετικά, σαν να είχα καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο. Συμφωνήσαμε να ξανάρθει, υπό την προυπόθεση να κάτσει και  πάλι μονάχα ένα τέταρτο. Έτσι λοιπόν σιγά σιγά ερχόταν, με επισκεπτόταν δύο ή και τρεις φορές τη βδομάδα για ένα τέταρτο, το οποίο σύντομα έγινε μισάωρο και λίγο αργότερα έγινε μια ολόκληρη ώρα. Κάποια στιγμή από μόνος μου του πρότεινα να βρεθούμε έξω και να καθήσουμε να τα πούμε σε κάποιο καφέ. Ο ίδιος μου είχε μιλήσει για την ύπαρξη της ομάδας, και πολύ συχνά μου μιλούσε για τ άλλα παιδιά και τις δραστηριότητές τους. Δεν ήμουν έτοιμος να ενταχθώ, μου ήταν αδύνατο, όμως έπαιρνα μεγάλη έμπνευση από την ζωντάνια αυτής της μικρής ομάδας. Μια μέρα, μόνος μου ζήτησα από τον σύμβουλό μου να έρθω να γνωρίσω τα παιδιά, τα οποία με περίμεναν, γνώριζαν και αυτοί την ύπαρξή μου, τους μετέφερε τα νέα μου, τα βήματά μου. Τότε συναντιώμασταν σε κάποιο καφέ που είχαμε κάνει στέκι μας. Με το που κάθησα ένιωσα σαν να τους ήξερα από πάντα, έτσι κι αλλιώς γνώριζα τα ονόματά τους και μάθαινα τα νέα τους. Άρχισα να πηγαίνω σε κάθε συνάντηση της ομάδας. Καθόμουν στην καρέκλα μου αλλά δεν μιλούσα. Μου ήταν αδύνατον, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, μου πήρε μήνες ν αρχίσω να μιλάω και να περιγράφω την βδομάδα μου και το πως νιώθω. Όλοι όμως είχαν την υπομονή, αλλά κυρίως, δεν τους φαινόταν παράξενο, αυτός ήταν ο ρυθμός μου. Είχα την απόλυτη αποδοχή.

Έκτοτε, είμαι από τα πιο συνεπή μέλη, την αγαπάω και την νοιάζομαι την Ομάδα μου και είμαι πρόθυμος και διαθέσιμος να κάνω το καλύτερο που μπορώ για την καλή της λειτουργία. Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι μέλος της, έχουν γίνει πολλά και σπουδαία πράματα. Έχουμε κάνει πολλές εκδρομές εκτός Αθήνας ή εντός της πόλης, γνωρίζοντας της γειτονιές της. Τότε, για μένα ήταν όλα πρωτόγνωρα, άρχισα να μαθαίνω να χρησιμοποιώ τα μέσα μεταφοράς και να βγαίνω από τα όρια της γειτονιάς μου. Έχουμε φάει σε πολλά εστιατόρια, με κουζίνες του κόσμου, όπως, εβραική κουζίνα, μεξικάνικη, αραβική, σχεδόν σε ότι υπάρχει στην Αθήνα. Έχουμε δει αμέτρητες ταινίες σε σινεμά, έχουμε βρεθεί άλλες τόσες σε διάφορα καφέ είτε όλη η ομάδα  ή σαν υποομάδες, παρέες όπου κάποιοι από μας ήρθαμε λίγο ποιό κοντά και ποιό προσωπικά και κάναμε φιλίες. Έχουμε πάει σε συναυλίες και κάνουμε συχνά γλέντια και πάρτυ στα σπίτια μας. Κάποια στιγμή καταφέραμε, με την βοήθεια μιας φίλης, μουσικού πιανίστριας, της Κωνσταντίνας να διοργανώσουμε την δική μας συναυλία. Παίξαμε οι μουσικοί της ομάδας και ήρθε πολύς κόσμος να μας ακούσει. Η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς. Τώρα που γράφω την ιστορία μου, είμαι συγκινημένος που θυμάμαι το πως ήμουν αλλά από την άλλη μου φαίνεται σαν ψέμα, ότι ήμουν εκείνος ο άνθρωπος, πριν γνωρίσω τα φιλαράκια μου. Σε κάποια έξοδό μας με την παρέα μου, γνώρισα και μια υπέροχη φίλη, την Ζωή η οποία δούλευε στο καφέ που είχαμε κάνει στέκι. Είναι απ τα δώρα που έχω πάρει στην νέα μου ζωή Εκτός από τις ψυχαγωγικές και υποστηρικτικές μας δραστηριότητες, αυτοοργανωνόμαστε, με τον συντονισμό του συμβούλου μας και κάνουμε διάφορες υποστηρικτικές ή λειτουργικές υπηρεσίες. Εγώ, παράδειγμα έχω αναλάβει τις πληρωμές των λογαριασμών του στεκιού, την υποστήριξη νέων παιδιών που βρίσκονται ακόμα σε μεγάλη δυσκολία, την επίσκεψη σε παιδιά στα σπίτια τους επειδή αδυνατούν να βγουν ή σε κλινικές όπου νοσηλεύονται.