Με λένε Νίκη

Με λένε Νίκη. Είμαι από τα πρώτα μέλη της ομάδας και έχω διαγνωστεί με μανιοκατάθλιψη. Προέρχομαι από μια μικροαστική οικογένεια. Ο πατέρας δούλευε σκληρά στις οικοδομές και έφερνε στο σπίτι ότι χρειαζόταν, ωστε να μην μας λείψει τίποτα, και ακόμα περισσότερα. Η μανα μας μεγάλωνε με στοργή και φρόντιζε να ειμαστε υγιείς και καθαροί. Παρόλο που συχνά δεν τα πήγαιναν καλά, η αγάπη τους για εμας περρίσευε. Έχω δύο αδερφές μεγαλύτερες οι οποίες κατα καποιο τρόπο συνέβαλλαν στην ανατροφή μου. Οι αδερφες μου είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, θα έλεγα ότι είναι τα δύο άκρα.

Για πολλά χρόνια έχοντας χάσει την ταυτότητα μου, παρέπαια ανάμεσα στην μία και στην άλλη προσωπικότητα προσπαθώντας να ταυτιστώ, ώστε να συγκροτήσω την δική μου προσωπικότητα. Από παιδί ήμουν ανασφαλής και θα έλεγα παραπάνω απο το κανονικό εαν υπάρχει μέτρο σε αυτά. Ήμουν μοναχική στα σχολεία και ήταν δύσκολο να σχετιστώ με τα άλλα παιδιά. Παρόλο που ήμουν αγαπητή, επειδή ήμουν ευγενική και δοτική, δυσκολευόμουν να προσεγγίσω τα άλλα παιδιά και να αποκτήσω οικειότητα. Κατά την εφηβεία μου, εξαιτίας της υπέρμετρης ανασφάλειας μου, κατέφυγα στην εκκλησία, ζητώντας ανακούφιση, δύναμη και παρηγοριά. Παρέμεινα πολλά χρόνια, καταλήγωντας να ζώ οριακά σαν κοσμοκαλόγρια. Είχα πάθει εξάρτηση. Όμως αυτό που βαθύτερα αναζητούσα δίχως να φταίει η εκκλησία για αυτό, δεν μπορούσα να το βρώ εκεί. Και έτσι με απώθησε το ίδιο το σύστημα.

Στην συνέχεια κατέφυγα στις διάφορες σχέσεις που έκανα, πιστεύοντας οτι εκεί θα βρώ την αγάπη και ίσως κάτι από την αλήθεια που ζητούσα. Η τελευταία μου σχέση ήταν η μακροβιότερη και πιό καθοριστική στην ζωή μου. Κάναμε πολλά πράγματα μαζί: ταξίδια, συζητήσεις, αγάπη, έρωτα. Γιά πρώτη φορά αισθάνθηκα για κάποιον άνθρωπο τόσο κόντα και οικεία. Αυτή η οικειότητα και εγγύτητα όμως, παρόλο που πίστευα ότι ήμουν ευτυχισμένη, ανακίνησε μέσα μου καταστάσεις, οι οποίες υπήρχαν σε υπολανθάνουσα μορφή από παλιά. Έτσι λίγο πρίν τον χωρισμό έπαθα τις πρώτες πρώτες κρίσεις. Ήταν ακατανόητο αυτό που μου συνέβαινε. Είχα εξαιρετικά επώδυνα και ακατανόητα συμπτώματα. Η οικογένεια μου ήταν ανίσχυρη και αμήχανοι για αυτό που μου συνέβαινε. Πίστευε ότι ήταν εκδηλώσεις του χαρακτήρα. Το περιβάλλον μου και ο σύντροφος μου ενίσχυσαν αρνητικά την κατάσταση μου εξαιτίας της άγνοιας και της άρνησης τους να παραδεχτούν την πραγματικότητα. Χρειάστηκε να καταρρεύσω πλήρως, ώστε να οδηγηθώ επιτέλους στο νοσοκομείο. Έκτοτε αρχίζει πλέον να γράφεται ένα κεφάλαιο τρόμου, για το οποίο εντέλει παραδέχομαι σήμερα ότι δεν ήταν κανείς υπαίτιος.

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ αναλυτικά σε αυτές τις ιστορίες τρόμου, προκειμένου να αποφύγω εύκολες εντυπώσεις και περριττά αισθήματα και συγκινήσεις. Όπως εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, έχω υποστεί αλλεπάλληλους εγκλεισμούς σε νοσοκομεία. Έχω πάρει αμέτρητα κατασταλτικά φάρμακα, έχω βιώσει πολλές επώδυνες ψυχωτικές κρίσεις. Έχω αισθανθεί την πλήρη αποσύνδεση από τον εαυτό μου, το περιβάλλον μου. Έχω περάσει χρόνια ολόκληρα σε άρνηση, κλεισμένη στο δωμάτιο μου, πάνω σε ένα κρεβάτι και με πολλές σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίας.

Εκεί στον απόλυτο πάτο, και στα πλαίσια της άρνησης μου να δεχτώ κάποια βοήθεια, έγινε κάτι, δεν ξέρω ακριβώς τι, κάτι μετακινήθηκε μέσα μου και δέχτηκα να με επισκεφτεί μία κοινωνική λειτουργός. Γενικότερα δεν άντεχα τους επαγγελματίες γιατί ένιωθα ότι δεν με καταλαβαίνουν, και ένοιωθα μόνη και αβοήθητη.

Παρόλα αυτά δέχτηκα να πάω σε ένα πλαίσιο υποστήριξης ατόμων με ψυχικά προβλήματα. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στην ζωή μου ότι υπήρχαν άνθρωποι που με καταλαβαίνουν, επειδή είχαν περάσει ανάλογες καταστάσεις. Ταυτίστηκα μαζί τους. Αισθάνθηκα ότι αναδύεται ελπίδα μέσα μου.

Το πλαίσιο εκεί δεν ήταν ψυχιατρικο-κεντρικό, βασιζόνταν στον άνθρωπο, ήταν ανθρωποκεντρικό. Αναπτύσσονταν δίαφορες δραστηριότητες, στην δημιουργία κα ιαξιολόγηση των οποίων, συμμετείχαν όλοι. Ξεπερνώντας αρχικά και σιγά-σιγά τον οργανικό κόπο άρχισα να ενθουσιάζομαι. Αισθανόμουν ότι βρισκόμουν στον τόπο μου. Άρχισα να νοιώθω μια βαθιά αγάπη για τα μέλη και συντονιστή του προγράμματος και θεραπευτή μου. Άρχισα να συνδέομαι προσωπικά και βαθύτερα.

Η ζωή μου άλλαξε. Έγινα κατ’αρχάς λειτουργική, άρχισα να αυτονομούμαι και να κάνω όνειρα. Όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα καί έγιναν κάποιες αλλαγές εκεί στο πρόγραμμα. Χρειάστηκε να φύγει ο συντονιστής του προγράμματος και θεραπευτής μου. Στην αρχή έπαθα σοκ, αλλά είχα αποταμιεύσει αρκετό ψυχικό απόθεμα, ώστε να έχω την δύναμη να τον βλέπω ιδιωτικά. Τότε αρχίζει το τρίτο και πιο ευτυχισμένο κεφάλαιο της ζωής μου. Πήρα μεγάλη βοήθεια ψυχολογικά και προοδευτικά αρχίσαμε να δημιουργούμε τον πυρήνα μιας ομάδας, η οποία θα είχε έναν άλλο τρόπο υποστήριξης και μια άλλη προσέγγιση.

Ξεκινήσαμε από δύο άτομα και σιγά-σιγά άρχισαν να αυξάνονται. Υπήρχαν δυσκολίες και αντιξοότητες διότι δεν υπήρχε προήγούμενο, διότι είχαμε μάθει στην ανάθεση της λύσης.

Σήμερα η ομάδα πλέον έχει μεγαλώσει. Συνδημιουργούμε τον τρόπο λειτουργείας της και στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην πιο όμορφη οικογένεια που θα ήθελα να έχω.

Νίκη