ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Απόσπασμα από το ” Μαχαβίρ “

…Το αεροπλάνο της Pan Am πετούσε πάνω από την Μεσόγειο στα 25.000 πόδια. Τα μεγάλα νησιά της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας έμοιαζαν με τεράστια καράβια που έπλεαν ξεχασμένα μέσα στον χρόνο. Στις ακτές τους, γύρω απ αυτά, η παρούσα ζωή έσφυζε. Μικροί κυμματισμοι από εμπορικά πλοία και κρουαζερόπλοια, μια στάλα μινιατούρες, έσχιζαν το νερό δημιουργώντας μικρές λευκές γραμμές πίσω τους οι οποίες χανόντουσαν γρήγορα από το βλέμμα εξαιτίας της μεγάλης απόστασης. Η μεγάλη ταχύτητα του τεράστιου boing άφηνε γρήγορα το ένα νησί πίσω απ τ άλλο. Κρήτη, Σικελία, Κορσική, Μαγιόργκα. Η καρδιά του ήταν σφιγμένη. Το αναγνώρισε αμέσως αυτό το συναίσθημα, του αποχωρισμού. Αυτή την φορά δεν ήταν ένας μέσος δρόμος μιας μεγάλης πόλης που τον χώριζε από την μικρή του πόλη αλλά μια απέραντη θάλασσα με δεκάδες χώρες να λούζουνται σε αυτήν. Πιο κάτω η απόσταση θα γινόταν ακόμα μεγαλύτερη και τα μεγέθη θα άλλαζαν εντελώς. Το βάθος και η μοναξιά του Ατλαντικού ήταν απέραντα. Δεν υπήρχε τίποτε, καμμιά ένδειξη ζωής, κάτω από το κήτος που τον μετέφερε στο πιο λαμπερό μέρος του πλανήτη. Όλα ήταν σκοτεινά και αβέβαια, σαν ένα υπερφυσικό όριο προστασίας, αυτής της αθώας και ορμητικής προς την ζωή χώρας, η οποία σαν μια σύγχρονη κιβωτό συνέλεξε από ένα κομμάτι όλων των φυλών του κόσμου για να τις σώσει από το παρωχημένο γήρας του υπόλοιπου Πλανήτη,. Λες και ο Πλανήτης είχε αποφασίσει να κάνει την καλύτερη επένδυσή του προς το μέλλον. Ένιωθε και ο ίδιος μέσα στα σωθικά του αυτή την σχάση, αυτόν τον διαχωρισμό από το παλιό με το καινούριο, παρ όλο που “γνώριζε”. Η προηγούμενη  εμπειρία είχε χαραχθεί μέσα του και η ψυχή του ήταν έτοιμη γι αυτήν την ανανέωση και το νέο πέταγμα. Είχε βαθιά εμπιστοσύνη στην ζωή και τον εαυτό του. Ο κόσμος μέσα στο αεροπλάνο ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα της χώρας στην οποία κατευθυνόταν. Μια πανσπερμία από γλώσσες, χρώματα, ενδύματα, σκέψεις και συμπεριφορές. Ποτέ δεν ένιωσε τόσο αόρατος και ανώνυμος όσο εκείνη την στιγμή βουλιάζοντας στην θέση του, ανάμεσα σε όλο αυτό το πλήθος, που έκανε ένα συνεχόμενο σπάταλο θόρυβο εξαιτίας ενός εσωτερικού εκνευρισμού λόγω του αποχωρισμού από τον παλαιό του κόσμο. Παιδάκια έκλαιγαν μην μπορώντας να ησυχάσουν στις αγκαλιές των γονιών τους οι οποίοι ένοχοι και απελπισμένοι προσπαθούσαν να τα κάνουν να σωπάσουν. Το προσωπικό του σκάφους, εξαιρετικά ευγενικό, έκανε τα πάντα για να τους εξυπηρετήσει όλους Δεν δυσφόρησε και δεν παραπονέθηκε σε καμμιά δύσκολη συνθήκη. Το πρόσωπό του ανέδυε ένα γλυκό βλέμμα γεμάτο κατανόηση μαζί μ΄ ένα καθησυχαστικό χαμόγελο.

Γιώργος