ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ

Την προηγούμενη φορά , έγραψα για την κατάσταση μου πριν πάω στο Μόναχο. Σήμερα θα περιγράψω πως πέρασα εκεί.
Στο αεροπλάνο βαρέθηκα. Δεν φοβήθηκα καθόλου , παρόλο που ταξίδεψα με αυτό το μέσο για πρώτη φορά.
Όταν βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο , ο ανιψιός  μου Βασίλης και εγώ παγώσαμε , γιατί είχε μείον έντεκα βαθμούς Κελσίου.
Μετά από λίγο συναντήσαμε την αδερφή του Βασίλη την Τζίνα με τον άντρα της Γιώργο . Εκείνος είχε πάρει άδεια για μερικές μέρες για να είμαστε συνέχεια μαζί . Την δίχρονη κόρη τους την αφήνανε στο βρεφονηπιακό σταθμό μέχρι τις 4 το απόγευμα για να πηγαίνουμε εμείς όπου θέλουμε.
Η  Τζίνα και ο Γιώργος μένουνε σε ένα προάστιο το Μονάχου, και έχουν κοντά τους πολλά δέντρα και λίμνες. Τα σπίτια τα περισσότερα που είδα , είχαν σκεπή από κεραμίδια, τα οποία δεν ήταν καμπυλωτά , αλλά ίσια, Τα πουλιά που ακούγαμε ήταν κοράκια. Παντού μαύρα κοράκια. Παρόλο που υπήρχε παντού χιόνι , οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια ήταν καθαρά, Επίσης σε μερικά πεζοδρόμια είχαν ρίξει χαλίκια.
Δυστυχώς μείναμε μόνο 5 ημέρες και δεν είδαμε πολλά. Επίσης, η μικρή Ηλέκτρα είχε τα γενέθλια της κι έτσι τις δυο μέρες ασχοληθήκαμε με το πάρτι της. Οι γονείς της είχαν καλέσει γύρω στα εξήντα άτομα σε μια  αίθουσα κοντά στο σπίτι τους. Έτσι για δύο μέρες ασχοληθήκαμε με την Ηλέκτρα και το πάρτι της, στο οποίο ήρθαν και μασκαρεμένη όσοι θέλανε, γιατί στην Γερμανία διαρκεί περισσότερο η Αποκριά απ’  ότι εδώ. Την μια μέρα πήγαμε με την Τζίνα στο Νταχάου , το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί είναι συγκλονιστικά , γιατί τα κρατάνε σχεδόν όπως τότε. Υπάρχουν πάρα πολλές φωτογραφίες και αντικείμενα. Ακόμα διατηρούν και τα κρεβάτια όπως ήταν τότε. Οι θύτες δεν πιστεύω ότι ήταν άνθρωποι. Άλλη μια μέρα πήγαμε στο κέντρο του Μονάχου, στο οποίοι κυκλοφορούν  μόνο άνθρωποι , όχι αυτοκίνητα. Επίσης υπάρχουν πολλά μαγαζιά . Εκεί βρίσκεται και το πιο εκπτωτικό μαγαζί της Ευρώπης. Ακόμα υπάρχουν πολλές εκκλησίες καθολικές σε γοτθικό ρυθμό πολύ επιβλητικές. Μπήκαμε στις περισσότερες. Υπάρχει και ένα μουσείο παιχνιδιών, που δεν προλάβαμε να δούμε. Τα φαγητά τους δεν μου άρεσαν. Η Τζίνα μου είπε ότι δεν τα τσικνίζουν άρα είναι πιο υγιεινή η διατροφή τους . Επίσης υπάρχουν πάρα πολλά είδη αλλαντικών. Ένα άλλο που πρόσεξα είναι ότι εάν ένας πεζός πάει να περάσει το δρόμο , έχει πάντοτε προτεραιότητα! Επίσης υπάρχει ειδική λωρίδα για τα ποδήλατα.
Οι Γερμανοί  μου φάνηκαν ψυχρά ευγενικοί . Ακόμα η ζωή εκεί δεν είναι ούτε ακριβή αλλά ούτε και φθηνή. Τα ενοίκια είναι πάρα πολύ ακριβά. Με τους περισσότερους Έλληνες  που μίλησα, μου είπαν ότι προτιμάνε να μείνουν στην Γερμανία παρόλο που τους λείπει η Ελλάδα. Και αυτό γιατί έχουν πολύ καλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη , και γενικότερα καλό επίπεδο ζωής.
Την προηγούμενη μέρα από το ταξίδι του γυρισμού , ήταν βαρύ το κλίμα. Αποχαιρετιστήκαμε με λυπημένη καρδιά με την Τζίνα και την Ηλέκτρα , και ο Γιώργος μας πήγε στο ξενοδοχείο. Την άλλη μέρα φύγαμε. Πήγαμε 1 Μαρτίου το πρωί και φύγαμε 6 Μαρτίου . Πολύ λίγο! Πάντως αυτό που θα μου μείνει κυρίως είναι η αγάπη των Γερμανών για τη φύση , αλλά και το πόσο είναι συνδεδεμένοι οι Έλληνες που ζουν εκεί.

Νίκη