ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Ατελείωτη, αυτή η διαδρομή. Ένα βήμα, κι άλλο ένα, κι ένα ακόμη, μές στην πνιγηρή ζέστη της σύραγγας. Πόσον καιρό, κάνω αυτή τη διαδρομή, κάτω απ το αδυσώπητο κόκκινο της οροφής. Ήμουν παιδάκι, πρόσκοπος της Κοινότητας, πάνε 20 χρόνια τώρα. Ευτυχώς που έχουμε τους χρονογράφους, που έφτειαξε ο Μηχανικός της Κοινότητας. Και, τι είναι χρόνος? “Όσο μια περιφορά της Γης, στο Στερέωμα, γύρω από τον Ήλιο”, έλεγε ο Δίδαχος. Όμως, τι έιναι το Στερέωμα? Ο Ήλιος? Τη Γη την ξέρω. Στα έγκατά της γεννήθηκα, και ζω, και θα ζω. Όμως, και τι δεν θα δινα να ζούσα “Πάνω”, στην Πόλη, κάτω απ’ τον Ουρανό. ” Ο ουρανός είναι γαλανός” έγραφε το Αναγνωσματάριο, ένα από τα λίγα βιβλία, που διέσωσαν οι Πιονιέροι, κατά την Μεγάλη Φυγή. Η φυγή. Μας καταδίωξαν αλύπητα, οι Άνω Άνθρωποι. Ήμασταν, βλέπεις, Μεταλαγμένοι. Είχαμε παραπάνω χαρίσματα, απ’ αυτούς ήμασταν Διαφορετικοί. Ένας απ’ τους λόγους, που ζω εξόριστος εδώ στα Τάρταρα, είναι η Υπέρυθρη όρασή μου. Βλέπω την Θερμότητα. Και τα θερμά αντικείμενα φαίνονται κόκκινα, λίγο ή πολύ, ανάλογα με την θερμοκρασία. Αυτό το κόκκινο, πάνωθέ μου, είναι η θερμότητα της Πόλης, των Εργοστασίων και των Μονάδων Παραγωγής της – σε συνδυασμό, με την Γαιοθερμία. Είναι τρελλοί οι Απάνω. Θα μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε αφάνταστα, με τις χάρες μας. Όμως, όχι! Είμαστε “διαφορετικοί”, μας λένε έκφυλους – εκτός φυλής – κι “εκφυλισμένους”. Έχουμε κυνηγηθεί, έξω από τον ιερό κύκλο της Πόλης.

Πλησιάζω στην χωματερή, εκεί όπου η Πόλη αδειάζει τ’ απούμματά της. Ο Μηχανικός μου είπε να φέρω πηνία, αυτή τη φορά. Ελπίζω να είμαι τυχερός – Θεέ μου! Τι ΄ναι αυτό, απέναντι? Ενα Roller, ο “κυλιόμενος Τρόμος”! Πρέπει να σταθώ ανίνητος, κρατώντας την αναπνοή μου. Τα Rollers είναι τυφλά. Αντιλαμβάνονται μόνο, την κίνηση, με τα τριχίδια – κεραίες, που φέρουν στα πλοκάμια τους, που εκτοξεύουν το φοβερό τους δηλητήριο. Ελπίζω, ελπίζω, να μπούμε – α! να το, φεύγει! αναζητώντας τροφή, κυλώντας με τα πλοκάμια του.

Πρέπει να ταχύνω το βήμα μου. Ένα, κι άλλο ένα, κι ένα ακόμα. Ελπίζω να βρω, αυτά τα πηνία.

  Κι όμως, και τι δεν θα ΄δινα, να δω τον ουρανό, τον γαλάζιο:-