Συγγραφικό καφενείο 8.9.17
“Το ατύχημα”
Ήταν βράδυ ,9 Ιουνίου. Γυρνούσα με το λεωφορείο σπίτι μου. Ένοιωθα πολύ καλά, γιατί είχα περάσει ωραία με την ομάδα μου. Είχαμε πάει για φαγητό.
Πήγα λοιπόν να κατέβω από το λεωφορείο και δεν κατάλαβα πως έπεσα. Μπορεί να στραβοπάτησα, μπορεί να φταίξανε τα παπούτσια μου, δεν ξέρω πώς αλλά βρέθηκα στο έδαφος. Δεν μπορούσα να σηκωθώ. Ευτυχώς μία κοπέλα αδύνατη, με βοήθησε. Από το λεωφορείο δεν κατέβηκε κανένας να με βοηθήσει. Κάθησα στο παγκάκι, ευχαρίστησα την κοπέλα και ειδοποίησα την αδερφή μου με το κινητό να έρθει να με πάρει. Πήγαμε σε νοσοκομείο που εφημέρευε, έβγαλα ακτινογραφία και μου είπανε ότι είχα πάθει κακώσεις στους συνδέσμους.
Πάλι καλά που δεν είχε πολύ κόσμο κι έτσι δεν περιμέναμε πολύ! Το πόδι μου πόναγε από τον αστράγαλο (που είχε γίνει διπλάσιος) μέχρι τα δάχτυλά μου. Μου δέσανε με γάζα το πόδι και φύγαμε. Τις επόμενες μέρες πονούσα πολύ και περπατούσα με πι!
Σε καμιά δωδεκαριά μέρες ξαναπήγαμε για να μας βγάλουν τον επίδεσμο. Ξανάβγαλα ακτινογραφία και ένας γιατρός μου έδειξε να κάνω μία συγκεκριμένη άσκηση 100 φορές την ημέρα. Οι μέρες περνούσανε όμως κι εγώ συνέχιζα να πονάω αρκετά.
Τελικά πήγα σε έναν πολύ καλό ορθοπεδικό ο οποίος μου είπε ότι είχα και ένα μικρό κάταγμα και ότι το πόδι μου ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ.
Για να μην μακρυγορώ, έκανα κι άλλες εξετάσεις και ο γιατρός μου είπε ότι αν ήμουν 30 χρονών θα έπρεπε να κάνω εγχείρηση. Όμως μου σύστησε να κάνω φυσιοθεραπεία και βλέπουμε. Σήμερα μάλιστα έκανα την 10η. Όλες αυτές τις μέρες που κλείστηκα στο σπίτι, αναρωτήθηκα γιατί να μου συμβεί αυτό. Επειδή πιστεύω ότι όλα αυτά που παθαίνει ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικά, ακόμα και τα ατυχήματα, αναρωτήθηκα γιατί το έπαθα αυτό.
Μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως έπρεπε να καταλάβω πόσο σημαντικά είναι ορισμένα πράγματα που ζούσα, όπως οι ομάδες ακόμα και η καθαρή ψυχαγωγία με τα αδέρφια μου στην γνωστή καφετέρια.
Επίσης, κατάλαβα ότι όταν περπατούσα δεν ήμουν συγκεντρωμένη και σκεφτόμουν συνέχεια.
Γενικά συνειδητοποίησα πόσο και ποιά είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου.
Ακόμη σκέφτηκα κι αυτό που λέει ο λαός, πως ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς.
Τελειώνοντας θα θυμηθώ και την ημέρα που ήρθαν ορισμένα παιδιά από την ομάδα μου καθώς και ο εμψυχωτής μας και πόσο ωραία πέρασα.
Συμπληρωματικά θα θυμηθώ και πόσο είχα πάθει φοβία με τα λεωφορεία. Έτρεμα στην ιδέα ότι μπορεί να ξαναέπεφτα! Αλλά κι αυτό το ξεπέρασα και τώρα απλά ανεβαίνω και κατεβαίνω από το λεωφορείο με προσοχή αλλά και με κάποια σχετική άνεση! “Ουδέν κακόν αμιγές καλού”
Νίκη