ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Φωτ. Ύδρα, 1990 (Ευγενία Γεωργαντά)
Ιωάννα
Η Ιωάννα μόλις χώρισε με τον Πέτρο. Νοιώθει απογοήτευση, μοναξιά! Δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι μετά από τέσσερα χρόνια ευτυχίας, ήρθε ο χωρισμός, η θλίψη.
Εσωστρεφής άνθρωπος, η Ιωάννα, δεν θέλει να μιλήσει με κανέναν, ούτε με φίλους της. Εξάλλου γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να παρηγορηθεί με βοήθεια που θα’ρθει από κάποιον.
Αποφασίζει λοιπόν να πάει στην Ύδρα, στο αγαπημένο της νησί. Η Ύδρα είναι η γενέτειρα της μητέρας της. Εκεί έχει περάσει ευτυχισμένες στιγμές τα καλοκαίρια, αλλά και τις άλλες εποχές του χρόνου.
Μαζεύει λοιπόν τα κομμάτια της ψυχής της και πάει στο νησί, όπου υπάρχει το πατρικό της σπίτι.
Αμέσως πηγαίνει στο μέρος που της άρεσε, κοντά στη θάλασσα. Σήμερα έχει καταιγίδα. Βλέποντάς την, συνειδητοποιεί και το μέγεθος της καταιγίδας που έχει ξεσπάσει μέσα στην καρδιά της. Όπως τα κύματα της θάλασσας σπάνε πάνω στα βράχια της ακτής έτσι και τα κύματα της καρδιάς της σπάνε πάνω στα βράχια μέσα της, στην ψυχή της.
Έμεινε εκεί πολλές ώρες, κοιτάζοντας το γαλάζιο της θάλασσας και τους άσπρους αφρούς που κυλούσαν μπροστά της. Δεν μπορούσε να σκεφτεί και πολύ. Τώρα δεν λειτουργούσε το μυαλό αλλα μόνο η καρδιά. Και η Ιωάννα άφησε τα συναισθήματά της να κυριαρχήσουν μέσα της χωρίς να τα λογοκρίνει. Έτσι μόνο ξέρει να επιβιώνει.
Όταν επέστρεψε σπίτιτ της ήταν τόσο κουρασμένη που έπεσε αμέσως για ύπνο, έναν ύπνο που την ξεκούρασε και κράτησε πολλές ώρες.
Τις επόμενες μέρες, έκανε την ίδια διαδρομή προς την θάλασσα, και πάντα έφευγε πιο λυτρωμένη. Την τελευταία μέρα έμεινε πιο πολύ κοντά στην θάλασσα και όταν γύρισε σπίτι έκλαψε, έκλαψε πολύ και γοερά.
Την άλλη μέρα που έφυγε ήταν πιο γαληνεμένη και αποφασισμένη να δώσει στην καρδιά της όσο χρόνο ήθελε.
Θα ζούσε όχι για να ξεχάσει, γιατί αυτό δεν είναι εφικτό, αλλά για να γαληνέψει και να είναι έτοιμη να κάνει καινούργια βήματα στη ζωή.
Νίκη