ΕΝΑ ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟ ΠΑΝΔΑΙΜΟΝΙΟ

Η ταινία Κάπταιν Αμέρικα, Εμφύλιος Πόλεμος είναι ένα διασκεδαστικό, εκκωφαντικό πανδαιμόνιο που προκύπτει όταν κάποιοι από τους Εκδικητές απορρίπτουν την κυβερνητική επίβλεψη που ακολουθεί μιά αποτυχημένη επιχείρηση  στην Νιγηρία.

Πρέπει άραγε να κρατικοποιηθούν οι Εκδικητές; Αυτή είναι η εκρηκτική ιδέα που πυροδοτεί εναν «εμφύλιο πόλεμο» μεσα στις γραμμές τους σε αυτήν την φαντασμαγορία υπερηρώων. Το έργο είναι σουρεαλιστικό και αστείο σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις της Marvel.  Ένα θανάσιμο μυστικό αποκαλύπτεται ακολουθώντας την πάντα παρούσα ιδέα της προδοσίας και του διπλού παιγνιδιού μέσα στις ιδιες τις γραμμές των Εκδικητών. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Οι αμέτρητοι θάνατοι αμάχων και οι παράπλευρες απώλειες που πάντα ακολουθούν τις θεαματικές κονιορτοποιήσεις πόλεων από του Εκδικητές ειναι αδύνατον να αγνοηθούν πια και έτσι οι Εκδικητές αντιμετωπίζουν την ανάγκη να υποταχθούν στην πολιτική επίβλεψη και στον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών.

Μετα από μια καταστροφική επιχείρηση των Εκδικητών στο Λάγκος της Νιγηρίας  που κατέληξε στην ακούσια καταστροφή ενός κτιρίου από την Κόκκινη Μάγισσα και τον θάνατο αθώων ανθρώπων, μια συνάντηση κορυφής  λαμβάνει χώρα στη Βιέννη, στην οποία οι Εκδικητές πρέπει να δεχθούν να εγκαταλείψουν  την αυτονομία τους . Ειναι μιά αδιανόητη ταπείνωση το ισοδύναμο μιας συνθήκης των Βεραλιών. Και κάποιοι δεν την δέχονται.

Ο Κάπταιν Αμέρικα παίρνει θέση υπέρ της αυτονομίας των Εκδικητών. Μαζί του παρατάσσονται ο Στρατιώτης του Χειμώνα, ο Φάλκον, ο Χωκ και η Κόκκινη Μάγισσα. Αλλά εναντίον του αποφασίζουν να παραταχθούν ο Τόνυ Στάρκ (Iron man) και μαζί του ο War Machine, η Μαύρη Χήρα και ο Όραμα. Όμως πόσο πραγματικές θα ήταν αυτές οι διαφορές αν δεν υποδαυλίζονταν από έναν Γερμανό πράκτορα ο οποίος εκμεταλλέυεται τις καταστροφικές δυνατότητες του Στρατιώτη του Χειμώνα, ένα σκοτεινό μυστικό από το μακρινό 1991, ένα Ρωσικό στρατιωτικό πείραμα που μας αποκαλύπτεται με ένα φλασμπακ ;

Και για να κάνουν τα πράγματα πιο ζωηρά αλλά και πιό μπερδεμένα υπάρχουν δύο αργοπορημένες συμμετοχές. Ο Άνθρωπος Μυρμήγκι και ο Ανθρωπος Αράχνη. Η παραξενιά και η ευθυμία τους είναι ένα βασικό συστατικό της χημείας της Marvel που με κάποιο τρόπο ισοφαρίζει πάντα την έντονη σοβαρότητα των Εκδικητών. Το τελικό χτύπημα είναι ασφαλώς θεαματικό με συγκρούσεις που συνοδεύονται από απίθανες ατάκες.

Ας σκεφθούμε για λίγο ποιά είναι η πολιτική σημασία του εμφυλίου πολέμου των Εκδικητών. Είναι  η ομάδα του Καπταιν Αμέρικα το πρόσωπο της φιλελεύθερης δεξιάς που περιφρονεί την αφ’ υψηλού διακυβέρνηση του κράτους ;  Είναι το πλήρωμα του Iron Man οι γνωστοί εκπρόσωποι της κεντρώας σοσιαλδημοκρατίας; Δεν είναι παράξενο που ο Κάπταιν Αμέρικα, ένας στρατιωτικός, περιφρονεί την ιεραρχία ; Πόσο περίεργο είναι ότι ο Τόνι Σταρκ ένας επιχειρηματίας υποτάσσεται στην γραφειοκρατία ; Δεν κερδίζουμε όμως πολλά με το να αναλύουμε την πολιτική ταυτότητα των δύο ομάδων. Τα δύο φύλα εκπροσωπούνται εξ ίσου και στις δύο. Η ομάδα του Iron Man με την συμμετοχή περισσότερων Αφροαμερικανών έχει μεγαλύτερη ποικιλομορφία.

Είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες. Αν και χτυπιούνται μεταξύ τους (αυτή την φορά σε ένα αεροδρόμιο για να μην υπάρχουν παράπλευρες απώλειες) είναι ξεκάθαρο ότι η βαθιά αγάπη μεταξύ τους και η συντροφικότητα των εκδικητών παραμένει αμείωτη. Και κανένας δεν νοιάζεται για τον κρατικό έλεγχο και τους βαρετούς πολιτικούς.

Η καλύτερη σκηνή έρχεται κάπου στη μέση, όταν ο Τόνι Σταρκ προσπαθεί να στρατολογήσει τον Ανθρωπο Αράχνη. Ένας μεγάλος σαρκαστικός διάλογος όπου ο Σταρκ λοιδωρεί την μοναδικότητα του Ανθρώπου Αράχνη. Ο εμφύλιος πόλεμος δεν πρόκειται να «κερδηθεί» από κανέναν με την έννοια της μονιμότητας αν και ο τίτλος της ταινίας μας οδηγεί στον Κάπταιν Αμέρικα σαν τον πιο σημαντικό μαχητή.

Το πιο ενοχλητικό πράγμα στην ταινία είναι ο συνεχής εκκωφαντικός θόρυβος. Από τους συνεχείς γδούπους των χτυπημάτων. Περιττό ίσως να πούμε ότι δεν υπάρχει καθόλου μουσική. Η ταινία μοιάζει γλυκό με γλυκαντικές ουσίες. Καθόλου θρεπτικό αλλά νόστιμο.