Ο Ρουρούκος

Θα ήθελα να σας μιλήσω για τον γατούλη μου που γνώρισα πριν 15 χρόνια!  Ήταν καλοκαιράκι ένα μεσημέρι και καθόμουν σ ένα καφενείο πίνοντας τον καφέ μου. Κάποια στιγμή όπως ήταν ανοιχτή η πόρτα του καφενείου ακούσαμε ένα δυνατό νιαούρισμα κ όλοι γυρίσαμε το βλέμμα μας προς το μέρος που ακούστηκε το κλάμα. Βλέπουμε να μπαίνει μέσα ένα κουταβάκι γάτας! Αμέσως είπα στο αφεντικό του καφενείου, τον οποίον γνώριζα να βάλει ένα μπωλάκι με λίγο γάλα για το γατάκι γιατί πεινούσε. Το γατάκι έπεσε με το μούτρα να πιεί το γάλα. ΄Όπως έπινε το γάλα λοιπόν και αφού το τελείωσε αποφάσισα να το πάρω σπίτι μου. Το γατί ήταν αρσενικό. Όσο περπατούσα απ το καφενείο προς το σπίτι το γατάκι κούρνιαζε στην αγκαλιά μου, ούτε καν κουνιόταν απλά με κοίταζε στα μάτια. Όταν έφτασα στο σπίτι του έβαλα άλλο ένα μπωλάκι με γάλα και με τρίματα από ψίχουλα ψωμιού. Το γατάκι προσαρμόστηκε αμέσως και δεν έδειξε να έχει πρόβλημα με τον χώρο. Αμέσως πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου στο σπίτι της και της το ανακοίνωσα. Την άλλη μέρα η μητέρα μου μου έφερε κονσέρβες και ξηρά τροφή και μου έδωσε βασικές οδηγίες στο τι χρειάζεται ένα γατάκι. Η ίδια είχε πολλά χρόνια γάτες στο σπίτι της. Την ίδια μέρα πήγαμε στον κτηνίατρο για τα εμβόλια. Το γατάκι το ονόμασα Ρουρούκο.

Οι μέρες μου περνούσαν πολύ όμορφα με τον Ρουρούκο, καθώς και οι επισκέψεις των φίλων μου έγιναν ακόμα πιό ευχάριστες εξαιτίας της παρουσίας του. Το πρώτο καλοκαίρι, είχε μεγαλώσει κάπως κι ήταν η ώρα του να ζευγαρώσει, καθώς ήταν ανοιχτή η μπαλκονόπορτα του σαλονιού και χωρίς να το καταλάβουμε ο Ρουρούκος πήδηξε τις μάντρες και εξαφανίστηκε, σίγουρα για να ζευγαρώσει. Κατάλαβα ότι έλειπε αφού έφυγαν οι φίλοι μου κι έμεινα μόνος. Εκείνο το βράδυ ειδικά, αλλά και τα επόμενα, πέρασα άσχημα. Άκουγα μουσική απ το ράδιο και αφιέρωνα τραγούδια στο γατάκι μου που ένιωθα ότι ήταν μονάχο του στον δρόμο και πεινασμένο κι ότι κυνδυνεύει απ τα αυτοκίνητα έτσι άμαθο όπως ήταν. Εκλαιγα κιόλας, ήμουν απαρηγόρητος! Οι φίλοι μου που ερχόντουσαν κάθε μέρα για καφέ, με δουλεύανε αλλά ταυτόχρονα με καθυσυχάζανε ότι ο Ρουρούκος θα γυρίσει. Το ίδιο έκανε και η μητέρα μου.

Κάποιο μεσημέρι λοιπόν στο τέλος εκείνου του καλοκαιριού και αφού οι φίλοι μου τελείωσαν με την επίσκεψή τους και πριν ακόμα απομακρυνθούν καλά καλά απ την γειτονιά μου χτύπησαν και πάλι το κουδούνι από κάτω. Νόμιζα ότι κάτι ξέχασαν. Μου είπαν να κατέβω διότι ο Ρουρούκος ήταν κάτω και με έψαχνε. Τρελάθηκα απ την χαρά μου, όρμησα προς στις σκάλες. Το γατί με κοιτούσε φοβισμένο στα μάτια. Με λίγη προσπάθεια το πήρα στην αγκαλιά μου και πάλι και το ανέβασα στο σπίτι. Ο φίλος μου, λοιπόν είχε ξαναγυρίσει!

Μια από τις επόμενες μέρες τον πήγαμε με την μητέρα μου στον γιατρό του για στείρωση. Μου φαινόταν σαν έγκλημα αλλά δεν ήθελα να τον χάσω ξανά. Ένιωθα ότι βασανίζεται και ο ίδιος. Οι μέρες περνούσαν χαρούμενα και ο Ρουρούκος με περίμενε πάντα πίσω απ την πόρτα όταν επέστρεφα. Κάποια στιγμή χρειάστηκε, εξαιτίας κάποιας κρίση μου, να νοσηλευτώ σε ψυχιατρική κλινική και το γατάκι μου το φρόντιζε η μητέρα μου. Αφού βγήκα, μετά από ενάμιση μήνα ο Ρουρούκος με περίμενε και πάλι πίσω απ την πόρτα. Εφόσον λοιπόν του είχε γίνει στείρωση, τα καλοκαίρια ή όταν ήταν καλός ο καιρός, άφηνα και πλέον ανοιχτές τις πόρτες. Το γατάκι μου έκανε την βόλτα του και ξαναγύριζε. Μετά από δύο χρόνια χρειάστηκε να ξανανοσυλευτώ, αυτήν την φορά για έξι μήνες, μου έλειψε πολύ. Η μητέρα  μου τον είχε φέρει δύο τρεις φορές να τον δω, έκανα μεγάλες χαρές. Όταν βγήκα με περίμενε και πάλι.

Τα χρόνια πέρναγαν όμορφα και ευχάριστα με την παρέα μου, τον Ρουρούκο μου. Τον αγαπούσα όλο και πιο πολύ, όσο πέρναγε ο καιρός δενόμασταν περισσότερο, μ αγαπούσε κι αυτός πολύ. Κάθε βράδυ ερχόταν κάτω από τα σκεπάσματα και κοιμόμασταν αγκαλιά. Τα πρωινά, αυτός ξύπναγε νωρίτερα από μένα αλλά ποτέ δεν κατέβαινε απ το κρεβάτι αν δεν ξύπναγα κι εγώ, με περίμενε. Όλα αυτά τα 15 χρόνια που περάσανε, ο γάτος μου δεν είχε αρρωστήσει ούτε μια φορά. Όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορούσα να δω και να συνειδητοποιήσω ότι ο γατούλης μου μεγάλωνε κι αυτός και είχε φτάσει σε γειρατιά. Ήταν 15 χρονών!  Δεν το είχα καταλάβει….. Έτσι,  ένα πρωινό σηκωθήκαμε και οι δύο απ το κρεβάτι, του έβαλα φαγάκι και νεράκι, έκανα κι εγώ το πρωινό μου. Παίξαμε τα παιχνίδια του όπως κάναμε κάθε πρωί. Λίγο αργότερα, κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω στο περίπτερο, στην γωνία για να κάνω κάποια ψώνια. Μόλις γύρισα λοιπόν, μέσα σ αυτόν τον ελάχιστο χρόνο απουσίας μου απ το σπίτι, μόλις μπήκα μέσα ένιωσα λίγο παράξενα. Αμέσως πήγα στο δωμάτιό μου να τον ψάξω. Μπαίνω μέσα και βλέπω τον Ρουρούκο ξαπλωμένο στο κρεβάτι με τα μάτια του ορθάνοιχτα. Κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Ο Ρουρούκος μου είχε φύγει απ την ζωή. Αμέσως πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου και εκείνη ήρθε και με βοήθησε να τον θάψουμε στον κοίπο της πολυκατοικίας, στο πίσω μέρος μπροστά απ’ το δωμάτιό μου. Οι μέρες πια περνούσαν δύσκολα όταν ήμουν σπίτι, ένιωθα πολύ μόνος και μου έλειπε. Ακόμα, μέρα παρά μέρα πήγαινα και του αγόραζα ένα τριαντάφυλλο ή ένα γαρύφαλο και του το άφηνα στο μέρος που τον είχαμε θάψει πάνω στο χώμα. Κάποια μέρα πήρα την απόφαση να ζητήσω βοήθεια από τον ψυχικό μου σύμβουλο, δεν πήγαινε άλλο, βασανιζόμουν, τον σκεφτόμουν κάθε μέρα και πονούσα. Το συζήτησα και με τον γιατρό μου ο οποίος έκανε μια μικρή τροποποίηση στην αγωγή μου προκειμένου ν αντέξω το πένθος. Η στήριξη του συμβούλου, η ομάδα και ο γιατρός μου με βοήθησαν πολύ, ειδικά τους τρεις πρώτους μήνες να τα βγάλω πέρα. Ξαναγύρισα στους ρυθμούς μου και η αγωγή μου επανήλθε στα ίδια μαλακά επίπεδα. Όμως και πάλι τον σκέφτομαι και τον αγαπώ πολύ γιατι πέρασα μαζί του 15 χρόνια μέσα στο ίδιο σπίτι, μοιραζόμασταν τόσα! Σήμερα θέλω να πιστεύω ότι από εκεί που βρίσκεται θέλει να με βλέπει να περνάω καλά και να μην στεναχωριέμαι. Έτσι θα είναι κι αυτός καλά. Τον αγαπώ τον Ρουρούκο μου και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ!

Γιάννης