Συγγραφικό Καφενείο 5.9.17

“Η ομάδα της καρδιάς μου”

Θυμάμαι το έτος 1984 όταν ήμουν 9 χρονών ένα κυριακάτικο απόγευμα που μας πήρε ο πατέρας μου, εμένα και την εξαδέλφη μου την Σοφία, και πήγαμε στο Ολυμπιακό στάδιο να δούμε τον αγώνα ΑΕΚ-Απόλλων Αθηνών. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα να δω αγώνα από κοντά και ήμουν πολύ χαρούμενος. Βέβαια εκείνο το απόγευμα η ΑΕΚ δεν κέρδισε, το αποτέλεσμα ήρθε 2-2 αλλά δεν θα ξεχάσω το κλάμα της Σοφίας.

Μετά από λίγο καιρό η ΑΕΚ έπαιξε στην Ευρώπη με την Ίντερ. Ήμουν στο σχολείο και ανυπομονούσα να περάσει η ώρα για να πάω να δώ τον αγώνα στη τηλεόραση. Αργότερα στο γυμνάσιο το 1989 η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα και η χαρά μου εκείνο το βράδυ ήταν απερίγραπτη. Το 1990 άρχισα να πηγαίνω στο γήπεδο με δύο φίλους μου από το σχολείο. Παίρναμε το λεωφορείο από την Νίκαια και μας άφηνε έξω από το γήπεδο. Άλλες φορές πηγαίναμε με το αυτοκίνητο του αδελφού του ενός φίλου μου,που είχε πίσω κλειστή καρότσα και μπαίναμε 4 ή 5 άτομα.

Θυμάμαι ένα απόγευμα είχαμε μαζευτεί στη ταράτσα του σπιτιού του φίλου μου στο Αιγάλεω και φτιάξαμε ένα πανό. Μία άλλη φορά είχαμε πάει σε έναν αγώνα μπάσκετ στο Περιστέρι όπου έγιναν επεισόδια και φύγαμε τρέχοντας στα γύρω στενά για να μην μας δούνε οι οπαδοί της άλλης ομάδας.

Κάποια σαββατοκύριακα πηγαίναμε και εκδρομές στην επαρχία για να δούμε τους αγώνες. Έχω πάει στη Πάτρα, στη Κόρινθο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη. Το 2005 πήγα και στο Μιλάνο. Έχουμε πει και φέτος με τον φίλο μου τον Χρήστο να πάμε μία εκδρομή στην Ιταλία. Μακάρι να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιθυμία.

Είμαι πολύ ικανοποιημένος και χαρούμενος που όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώ από κοντά ή από την τηλεόραση την ομάδα της καρδιάς μου.

Μπάμπης Λ